Piedad Bonnett, Colombia

The Poems

The scars

There is no scar, no matter how brutal it seems,
that does not contain beauty.
An undeniable story narrated in it,
some pain. But also its end.
Scars, then, are the seams
of memory,
a crippled ending that heals us
by hurting us. It's the way
time found
so that we never forget the wounds.

*

Οι ουλές

Δεν υπάρχει ουλή, όσο βάναυση κι αν μοιάζει,
που να μην περικλείει ομορφιά.
Μια αναμφίβολη ιστορία περιγράφεται σ΄ αυτήν,
κάποιος πόνος. Μα και το τέλος του.
Οι ουλές, λοιπόν, είναι οι ραφές
της μνήμης,
ένα μισερό αποτελείωμα που μας γιατρεύει
πληγώνοντάς μας. Ο τρόπος
που βρίσκει ο χρόνος
για να μην λησμονήσουμε ποτέ τις πληγές.

(Μετάφραση στα ελληνικά: Χρυσούλα Ξένου)

*

Las cicatrices

No hay cicatriz, por brutal que parezca,
que no encierre belleza.
Una historia puntual se cuenta en ella,
algún dolor. Pero también su fin.
Las cicatrices, pues, son las costuras
de la memoria,
un remate imperfecto que nos sana
dañándonos. La forma
que el tiempo encuentra
de que nunca olvidemos las heridas.

* * * 

AT THE EDGE

Frightening is the edge, not the abyss.
At the edge
there's a brilliant angel on the left,
a long dark river on the right
and a ruckus of trains leaving their tracks
and heading towards silence.
All
that trembles at the edge is birth.
And only from the edge can one see the first light
lily-white
which grows inside our chests.
Never are we more human
than when the edge burns our bare feet.
Never are we more alone.
Never are we more orphaned.

*

ΣΤΟ ΟΡΙΟ

Τρομακτικό είναι το όριο, όχι η άβυσσος.
Στο όριο
υπάρχει ένας φωτεινός άγγελος στ' αριστερά,
ένα μακρύ σκοτεινό ποτάμι στα δεξιά
κι ένας ορυμαγδός από τρένα που εγκαταλείπουν τις ράγες
κι οδεύουν προς τη σιωπή.
Όλα
όσα τρεμουλιάζουν στο όριο είναι γέννηση.
Και μονάχα απ' το όριο φαίνεται το πρώτο φως
το πάλλευκο
που μεγαλώνει στα στήθη μας.
Ποτέ δεν είμαστε πιο άνθρωποι
από τότε που το όριο καίει τα γυμνά μας πέλματα.
Ποτέ δεν είμαστε πιο μόνοι.
Ποτέ δεν είμαστε πιο ορφανοί.

(Μετάφραση στα ελληνικά: Χρυσούλα Ξένου)

*

EN EL BORDE

Lo terrible es el borde, no el abismo.
En el borde
hay un ángel de luz del lado izquierdo,
un largo río oscuro del derecho
y un estruendo de trenes que abandonan los rieles
y van hacia el silencio.
Todo
cuanto tiembla en el borde es nacimiento.
Y solo desde el borde se ve la luz primera
el blanco-blanco
que nos crece en el pecho.
Nunca somos más hombres
que cuando el borde quema nuestras plantas desnudas.
Nunca estamos más solos.
Nunca somos más huérfanos.

The Poet

Piedad Bonnett holds a degree in Philosophy and Letters from the University of the Andes. She holds a master's degree in Art Theory and Architecture from the National University of Colombia. She has published eight books of poems. With El hilo de los días he won the National Poetry Award awarded by the Colombian Institute of Culture, in 1994, with Explanations not asked for the Casa de América award for American poetry (2011) and the Honorary Poetry Award of Casa de las Américas, Cuba (2014). In 2012 he received the Poetas del Mundo Latino Víctor Sandoval de Aguascalientes, Mexico, and in 2016 the Generation of 27 award, in Malaga, Spain, for his book Los habitados. 
Piedad Bonnett is an author of six plays mounted by the Teatro Libre, from five novels, and a Memoir about the death of your child, What Has No Name. Her poems have been translated into French, English, Italian, Greek, Portuguese and Swedish.