Eleni Artemiou-Fotiadou, Cyprus

The Poems

TASTERS OF DAYS

In the evenings
following the advice of experts
we spend quality time with ourself
He sits in an armchair across the room
We with a glass of wine
drink the day away, sip by sip,
tasters of a pleasure lost
on the train of constant departures

With hindsight, as wisemen and experts
we make recommendations
with technical expertise
We drink and leave hints
of a hangover we avoided
a word that weighed heavy on us
a look that captivated us

So we drink, sip by sip,
unimportant important things
But when the time comes for serious confessions
the moment to reach inside for late notices
knives that tie us in knots
whatever music we've managed to compose in that exact place
a net of silence falls between us
fishing for what still wriggles
stirring up a version we fell in love with

We rush to complete the rhyme haphazardly
to sink into the ceiling
to swim to the roof
looking for the emergency exit

One more confession
To keep the glance fugitive
Wrinkle on the forehead of the room
Would be the rope
That would help our face emerge

*

ΓΕΥΣΙΓΝΩΣΤΕΣ ΗΜΕΡΩΝ

Τα βράδια
ακολουθώντας τις συστάσεις ειδικών
περνούμε ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μας
Κάθεται εκείνος σε μια πολυθρόνα απέναντί μας
Εμείς με ένα ποτήρι κρασί
πίνουμε γουλιά γουλιά τη μέρα
γευσιγνώστες μιας απόλαυσης που χάθηκε
στο τρένο με τις συνεχείς αναχωρήσεις

Εκ των υστέρων πια σοφοί και ειδήμονες
κάνουμε συστάσεις με τεχνική εμπειρογνώμονα
Πίνουμε και αφήνουμε νύξεις
για μια μέθη που αποφύγαμε
ένα λόγο που μας βάρυνε
μια ματιά που μας καθήλωσε

Πίνουμε γουλιά γουλιά ασήμαντα σημαντικά
Μα όταν έρχεται η ώρα για σοβαρές εξομολογήσεις
η στιγμή να πάρουμε από μέσα μας
σημειώματα που έχουν λήξει
μαχαίρια που μας δένουν κόμπο κόμπο
όποια μουσική προλάβαμε να γράψουμε
εκεί ακριβώς
πέφτει δίκτυ σιωπής ανάμεσά μας
ψαρεύοντας ό,τι ακόμα σπαρταράει
αναδεύοντας μια εκδοχή που ερωτευτήκαμε

Βιαζόμαστε όπως όπως να κλείσουμε τη στιχομυθία
να βυθιστούμε στο ταβάνι
να κολυμπήσουμε στην οροφή
γυρεύοντας την έξοδο κινδύνου

Μία εξομολόγηση ακόμα
να φυγάδευε το βλέμμα -
-ρυτίδα στο μέτωπο της κάμαρης-
θα ήταν το σχοινί
που θα μας έβγαζε
μέχρι το πρόσωπό μας

* * * 

THE SISYPHUS OF ALBER KAMI

Little Sisyphus
In carefree shorts
the color of a smile
Cranes instead of hands
lift the sun and moon
Aiming for the sky
Carrying out routes of happiness
if there is a single peak
from which to fall
with trust in his smile

As we were saying, poet of Africa,
we also strive to be
your Sisyphus
Till a loafer passes by
Adding more stones to the load
Just for fun
Or a giant
laughing clumsily on the mountain
chewing and spitting rocks
We retreat
We roll over them
We make our arthritic ligaments bleed
We wake up our osteoporosis

The other side of the mountain
- a slide we didn't play on-
Pretends not to know us

*

Ο ΣΙΣΥΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

Μικρό παιδί ο Σίσυφος
παντελονάκι ανέμελο
στο χρώμα του χαμόγελου
Γερανοί στη θέση των χεριών
σηκώνουν ήλιο και φεγγάρι
Στόχος ο ουρανός
Εκτελούνται μεταφορές ευτυχίας
αν υπάρχει μία έστω κορυφή
να΄χει κανείς να πέσει
με εμπιστοσύνη στο χαμόγελό του

Που λες, ποιητή της Αφρικής,
αγωνιζόμαστε να γίνουμε
κι εμείς ο Σίσυφός σου
Μέχρι που περνάει ένας αργόσχολος
Για πλάκα
βάζει κι άλλες πέτρες στο φορτίο
Ή ένας γίγαντας
γελάει άτσαλα πάνω στο βουνό
μασουλάει και φτύνει βράχους
Οπισθοχωρούμε
Κατρακυλάμε πάνω τους
Ματώνουμε τα αρθριτικά
Ξυπνάμε την οστεοπόρωση

Η άλλη πλευρά του βουνού
-τσουλήθρα που δεν παίξαμε -
κάνει πως δεν μας ξέρει