Eleni Artemiou-Fotiadou, CYPRUS

The Poems

without Freud

I read the experts
as the nights go by and add up
I do not understand
I do not accept the interpretations
they carry their own wall
and if the way to the unconscious is royal
perhaps I've lost the crown and the sceptre
the right colour in my step
and the ring on the middle prestige

you have to wake up, Freud
you have to get up from eternal sleep
unfinished, your words lead to imperfections in my thought
nothing fits anymore
to what you suspected
write for me all over again
the interpretation of dreams

to help you understand,
when I see crimson apples on the tree
I run in the night to hug my children
I suspect the time of departure
a sword kiss will cut the umbilical cord
and life will more hastily give way to death

every day
a beauty will walk nobly
as a custom of the Indians
to be buried with her lord time

you have to wake up, Freud
be careful not to chew your words again
when you talk about my children

*

χωρίς τον Φρόυντ

διαβάζω τους ειδήμονες
όσο περνούν οι νύχτες και αθροίζονται
δεν κατανοώ
δεν αποδέχομαι τις ερμηνείες
κουβαλούν το δικό τους περιτείχισμα
κι αν είναι βασιλική η οδός για το ασυνείδητο
ίσως έχω χάσει τo στέμμα και το σκήπτρο
το σωστό χρώμα στο βάδισμα
και το δαχτυλίδι στο μεσαίο γόητρο

πρέπει να ξυπνήσεις Φρόυντ
πρέπει να σηκωθείς από τον αιώνιο ύπνο
ημιτελή τα λόγια σου οδηγούν σε ατέλειες της σκέψης μου
τίποτα πια δεν ταιριάζει
σ΄ αυτά που υποψιάστηκες
γράψε για μένα απ΄την αρχή την ερμηνεία των ονείρων

για να καταλάβεις
όταν βλέπω κατακόκκινα τα μήλα στο δέντρο
τρέχω μέσα στη νύχτα να αγκαλιάσω τα παιδιά μου
υποψιάζομαι την ώρα αναχώρησης
ένα φιλί σπαθί θα κόψει τον ομφάλιο λώρο
και η ζωή θα δώσει γρηγορότερα τη θέση της στον θάνατο

κάθε μέρα
μια ομορφιά θα βαδίζει αξιοπρεπής
σαν έθιμο των Ινδιών
να ταφεί μαζί με τον άρχοντα καιρό της

πρέπει να ξυπνήσεις Φρόυντ
κοίτα να μη μασάς πάλι τα λόγια σου
όταν μιλάς για τα παιδιά μου

* * * 


perforated and surviving

I ran like a wounded deer
in the savannah of the living room
with blue lamps the shape of an invocation
and green furniture in moving hope
a wild animal inside of me
prehistoric
was chasing me again
I hurriedly opened the door
smoothly for your attack to pass
it came then and fell
on the left side of the chest
a truck full of bones
of beloved deceased
and a slice of invisible moon
reaped love
in the garden with dried poems
so much pain had passed through
how did it not get the news
the shrinking flesh
the rainy season 

but he was so handsome
that other death
when our bodies
matured sheaves
embraced June and withered away

a persistent target now
you were hanging in front of the
half-awakened years
an unknown fear pulled at my heart
it marked
and they all rattled repeatedly
the first letter of anger
the second of scarcity
the third of sorrow
the last letter of our end
"I want to
I want you"
I heard life explode

a sigh of silence
you remained
pierced in my eyes
motionless in your sky
my love
not even in dreams
do you dream of me

*

διάτρητος και επιζών


έτρεξα σαν λαβωμένο ελάφι
στη σαβάνα του σαλονιού
με τα γαλάζια φωτιστικά σε σχήμα επίκλησης
τα πράσινα έπιπλα σε κινούμενη ελπίδα
ένα άγριο ζώο μέσα μου
προϊστορικό
ξανά με κυνηγούσε
άνοιξα ορμητικά την εξώθυρα
να περάσει απρόσκοπτα η έφοδός σου
ήρθε τότε κι έπεσε αριστερά στο στήθος
ένα καμιόνι γεμάτο από κόκαλα
προσφιλών αποθανόντων
και μια φέτα αθέατης σελήνης
θέρισε τον έρωτα
στον κήπο με τα αποξηραμένα ποιήματα
είχε περάσει τόσος πόνος
πώς δεν το πήρε είδηση η συρρίκνωση της σάρκας
η περίοδος των βροχών

μα ήταν τόσο όμορφος
εκείνος ο άλλος θάνατος
όταν τα σώματά μας
μεστωμένα στάχυα
αγκάλιαζαν τον Ιούνιο και ξεψυχούσαν

επίμονος στόχος πια
κρεμόσουνα μπροστά στα αγουροξυπνημένα χρόνια
ένας άγνωστος φόβος μου τράβηξε καρδιά
σημάδεψε
κροτάλισαν επαναληπτικά
το θήτα του θυμού
το έψιλον της έλλειψης
το λάμδα της λύπης
το ωμέγα της κατάληξής μας
«θέλω λοιπόν
σε θέλω»
άκουσα τη ζωή να εκπυρσοκροτεί

ενός στεναγμού σιγή
παρέμεινες
διάτρητος στα μάτια μου
ακίνητος στον ουρανό σου
αγάπη μου
ούτε στα όνειρα
δεν με ονειρεύεσαι