Διάδρομος απ' το ματάκι
της πόρτας βλέπω να φουσκώνει
να στενεύει μονόφθαλμος
δεν ξέρω αν ξυπνάω σιγά-σιγά
ή αν βυθίζομαι στον ύπνο
βλέπω τους γείτονες σκιές
να κοπανάν τις πόρτες

—μόνο οι ντελιβεράδες
διατηρούν το χαμόγελο—

βλέπω διάδρομο τρελοκομείου
σιδερένια κελιά κλειδαριές
πτυσσόμενα γκλομπ
μένω σ' αυτό το διάδρομο
ένας απλός άνθρωπος
που αποστρέφει το βλέμμα

—μήτε νεκρός μήτε ζωντανός—

δοκιμάζω τη γνώση
πέρα από τη συνείδηση
τη θέα της καμπίνας
του ασανσέρ λευκή σελίδα
να φέρει τη ζωή μου τούμπα
τον κόσμο ανάποδα
θα συνεχίσω να παίρνω μάτι
απ' το ματάκι της κάσας

Ακαφάσωτος

* * * 

Υπόγεια διάβαση πεζών
πεζούς είδα τους φίλους μου
να κατεβαίνουν στο σκοτάδι
τον πόνο και τον τρόμο

να σφύζουν από ζωή
κι ο θάνατος να τους περικυκλώνει
να στρίβουν
δεξιά αριστερά
στον δικό τους δρόμο

ν' ανεβαίνουν στον ουρανό
ο καθένας κρεμασμένος
από ένα πολύχρωμο μπαλόνι
με τα ημίψηλα καπέλα τους

—χρέος του ξένου είναι βεβαίως
με την πόλη εντελώς να συντάσσεται—

στη διάβαση περπατώ ξυπόλυτος
μοιράζομαι το κρασί
με τους άστεγους
γυμνάζομαι
πριν πάρω κι εγώ το διάδρομο
της αναλήψεως.

Ασκεπής