Σοφία Λεβαντή
«ΔΙΑΒΑΣΗ»
Εκδόσεις Ενύπνιο/2021

                                              Για τη γενιά μου

Η γενιά μου γυρίζει στους δρόμους τα βράδια
και ψάχνει στους κάδους άλλων γενεών,
ξεψυχάει σε έδρανα σχολών, σε μαύρα μπαρ
στα Εξάρχεια, ζει μετρά νύχτες με Sailor Jerry.
Μαδάει μαργαρίτες να δει αν την αγαπούν,
ερωτεύεται τον εαυτό της στον καθρέφτη,
είναι μια Ιφιγένεια ή μια Ηλέκτρα
ή ένας στίχος κάποιου ποιητή με έμπνευση.
Πίνει ροζ λεμονάδα στο περβάζι κάποιον καφέ
και δεν δίνει δεκάρα για τις τάξεις πραγμάτων,
ηθικές λοιπές ιδεολογίες και κηρύγματα.
Έχει κατάθλιψη, ανορεξία, νευρικότητα.
Τις μέρες αναλώνεται να είναι κάτι,
τα βράδια ξεχνιέται μπροστά σε ματς,
περπατάει ανισόρροπα και ακροβατεί
ανάμεσα σε τακούνια και sneakers,
ατενίζει το μέλλον μόνη της
και γερνά προώρως [1]
η γενιά μου.

[1] Έμμεση αναφορά στο ποίημα Νέοι της Σιδώνος, 1970 του Μανώλη Αναγνωστάκη.

* * * 

Χρονικό

Εκείνες τις μέρες δεν κοιτάζονταν στα μάτια.
Ορδές πουλιών παραληρούσαν στα περβάζια
έναν σκοπό ατονάλ και οι τρελοί πλήθαιναν.
Στρατιές σκουπίδια βγαίνανε απ' τη θάλασσα,
βρόμαγε η ατμόσφαιρα
κι ο ένας δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τον άλλον.
Οι άντρες χίμαγαν, κατέτρωγαν τις σάρκες,
τα ρούχα των γυναικών γέμιζαν αίμα.
Και τα παιδιά ανέμελα.
Και το έτος 2020.
Πίναμε μπίρες ένα βράδυ και η κυρία Πανδώρα
ωραία, χηρευάμενη,
μιλούσε μόνο περί σώματος [2] – ήμουν δεκαοχτώ χρονών
στα χέρια μου το ποίημα του Σινόπουλου κι έλεγα
τι σημαίνει

[2]Έμμεση αναφορά στον στίχο «April is the cruellest month", από το έργο Waste Land του T.S Eliot.