Είναι καιρός θαρρώ
να μπουν τα πράματα σε μια σειρά.
Ομολογώ πως είναι γένους θηλυκού
η μοναξιά, η θλίψη κι η ματαίωση
η ανημποριά, η απόγνωση και η παραίτηση.
Φιγούρες μάνας κουρασμένης
συζύγου προδομένης
κόρης αγύρευτης.

Μάτια θολωμένα
από κρυφά δάκρυα τις νύχτες
σταυροί ανάμεσα σε στήθη αυχμηρά
τάματα περασμένα κομποσκοίνια
σε χέρια που απόκαναν
από την προσφορά.

Όμως, για μια στιγμή
εσείς οι βιαστικοί επικριτές.
Ξεχάσατε ο πόνος κι ο θάνατος
γένους αρσενικού πως είναι;

Παραμονεύουν
σαν κακούργοι στη γωνιά
περόνες
που καρφώνουν σωθικά·
κάθε κάρφωμα
ένα επιούσιο μαράζι.
Το τελευταίο θύμα τους έγινε ποιητής.