ΜΑΡΙΑ Θ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ
«Πουέντε»
Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ / 2020

ΜΠΟΝΣΑΪ

Ζητείται κορμός.
Να κατοικηθεί.
Ρίζες έστω δανεικές.
Το φύλλωμα που από την εικόνα
δραπετεύει αφαιρείται πάντα
Ευλαβικά.
Συρμάτινο χάδι μητρικό.
Δίχως νανούρισμα.
Ή παραμύθι.
Τρέφει η σιωπή το χώμα.
Ψαλιδισμένη ατελεύτητη
αγκαλιά.
Τα βράδια αυτή στα δύο λυγίζει
μικραίνει.
Στην κουφάλα του αποκοιμιέται.
Σώμα το σώμα μπολιάζει.
Ένα παιδί μέσα σε ένα παιδί.


*



ΜΙΣΗ ΑΝΑΣΑ

Κάθε πρωί
ξυπνούσε από τους πόνους
στα πλευρά.
Και όσο την κούπα γέμιζε με καφέ
ανέπλαθε στο μυαλό ξανά και ξανά
την εικόνα της ξιφολόγχης.
Δεν κοιτούσε πια χαμηλά.
Η απουσία εκ των έσω πονάει πιο πολύ.
Κάποιος είπε, σαν ήταν παιδί
με βράγχια σημαδεύτηκε.
Σαν ψάρι έξω από το νερό.
Η ανάσα στον πόνο
ή στο λίγωμα της ένωσης
το ίδιο κοφτή είναι.
Η μισή ανήκει αλλού.