ΑΝΕΛΠΙΔΟ

Η λύπη
έχει μακριά μαύρα μαλλιά.
Σκεπάζουν τους ώμους, την καρδιά
τα άδεια χέρια, τ΄ακίνητα πόδια.

Σαν τα χτενίζω κάθε βράδυ
δε γυαλίζουν
είναι μουντά
και μεγαλώνουν.


* * *

ΚΕΝΤΗΜΑ

Απλώνομαι στον δρόμο έτοιμο πανί
η ζωή να με κεντήσει∙
σαν βελόνι η μέρα μπαίνει
αθόρυβα το βράδυ βγαίνει
δύσκολες σταυροβελονιές
περίτεχνα χαρακώνουν
το ντελικάτο μου ύφασμα
κι ας είναι έμπειρα
τα λεπτά δάχτυλά της
μα όπου τρυπούν
πονούν.

Καταστόλιστο κέντημα κραδαίνω
τον επιδέξια κρυμμένο πόνο
στις συγυρισμένες γωνιές
κι επιδεικνύομαι στης βιτρίνας
την εκτυφλωτική αντανάκλαση.

΄Εξοχη η υφάντρα
θαυμάζουν οι επισκέπτες
αγνοώντας τα κομμένα νήματα
που ονειρεύονταν μακρινές διαδρομές
και τη λογοκρισία των χρωμάτων
στην επιλογή στερεότυπων συνδυασμών
χάριν ενός άλλου σχεδίου
που δεν ήταν ποτέ δικό μου