Εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ/2021 

Θάλαμος 1

Κυριακή απόγευμα κι ο μόνος που σε θυμάται
η φοιτήτρια ιατρικής
αδύνατη μέσα στην άσπρη ποδιά της
στέκεται έξω από την πόρτα του θαλάμου σου
και σου χαμογελάει.
Πώς είμαστε; Καλύτερα; ρωτάει τον εαυτό της
Καλύτερα καλύτερα, λες ψέματα και για τους
      δυο σας

Είναι Κυριακή βράδυ
στα πόδια σου τρέχει πύον
και της υπόσχεσαι ότι θα πας στον δερματολόγο 
θα πας μόλις βγεις από δω
θα προσέξεις τον εαυτό σου 

Κάτω απ' τη λάμπα του φθορίου είσαστε μόνοι˙
Καθένας πιο μόνος απ' τον άλλο 
για τους δικούς του λόγους
και φοβάστε
την παραμονή κάτω απ' τις λάμπες 
την έξοδο από το πλαίσιο του γιατρού και
       του ασθενούς
που  θα σας βάλει σ' αυτούς τους άλλους ρόλους 
της αγωνίας και της μοναξιάς 
που δεν μπορεί να τους ορίσει ο χώρος

* * * 

Αγροτικό Ιατρείο 

Το σπίτι έχει τους δικούς του ήχους 
κάποιο ξύλο που τρίζει, ο ήχος του παλιού ψυγείου,
μικρά κριτσανίσματα από έντομα που έχουν 
       παγιδευτεί μέσα στους τοίχους
εδώ έχουν ζήσει πολλοί γιατροί και τώρα ζούμε
       εμείς
στο τραπέζι είναι ταξινομημένα τα δικά σου
       βαζάκια
κάποτε όμως βρίσκονταν τα πράγματα κάποιων
       άλλων 
Πριν γίνει ιατρείο τι να ήταν άραγε;
Σπίτι ή δημόσιος χώρος;
Δεν ξέρει κανείς να μας το πει

Όπως και να 'χει τα παράθυρα είναι παλιά και 
      μπάζουν τη βροχή
θυμίζουν τη γιαγιά μου είχε ακριβώς τα ίδια
καλοσυντηρημένα βέβαια πάντα φρεσκοβαμμένα
τα πρόσεχε κι ας ήξερε πως ύπουλα θα έμπαινε
      νερό
απώλειες παιδιών, κακοποιήσεις και θάνατοι
       των κοριτσιών της 
ξαφνικά μεγαλώματα και αποχωρήσεις

Τα συγκεκριμένο σπίτι πάντως είναι πολύ παλιό
σαν κομμάτι του με έχει δεχτεί το ξέρω
με αφήνει να καθαρίζω τα πατώματα και να 
       μαγειρεύω
είναι όμως σαν γιαπωνέζικη θεότητα του Μιγιαζάκι. 
με δέχεται
αλλά του είναι πολύ απλό να μου χαρίσει τον θάνατο
γιατί γι' αυτό ο θάνατος είναι φυσικό κομμάτι 
      των πραγμάτων˙
έτσι αν θεωρούσε ότι έφτασε η στιγμή 
θα έσπαγε το παράθυρο για να αφήσει να μπουν
      μέσα
άγρυπνα μάτια από τους παιδικούς μου εφιάλτες
και με μια κατασπαράξουν 

για την ώρα με αφήνει να διαβάζω στους ήχους του
     και τις ρωγμές του
- ενώ η βροχή έχει σταματήσει -
με αφήνει να θυμάμαι
με αναμνήσεις που φέρνουν τα μεσάνυχτα 
χωρίς παρεμβάσεις
εκτός από μικρά του τσιρ και κρατς 
της δικής του απρόσκοπτης λειτουργίας