και
να!
που ήρθε η ώρα
ήρθε η ώρα που νεκρώθηκα
που δεν έχω μήτε χέρια μήτε πόδια
μήτε μάτια μήτε αυτιά'
η ψυχή σιγεί
να αφουγκραστεί τους αντιλάλους των κραυγών
τους πύρινους ψιθύρους
το θρόισμα της φυλλωσιάς
που απέμεινε να αποτελειώσει
στο πρώτο φως την ελπίδα
των αμέριμνων
θανάτων
              -νεκρική η σιγή της επομένης-

[...]
πόσες χαρές και πόσες λύπες να πετρώσει πόσες πέτρες να αντέξει

πέτρα αγνώστων εμπειριών έγινε κάποιες κηδείες μπορεί μια και

κάποια πέτρινα χαρμόσυνα που ξάφνιασαν τον χρόνο και μόλις είχε

στεγνώσει το μελάνι στο πέτρινο σταυρό της μνήμης

           μπλε εξ αρχής τη γεύτηκα
                    ήταν αργά
     σαν μου εκμυστηρεύτηκε τα μυστικά
           της τοιχοποιίας την απόλαυση
            το αθάνατο μπλε τον θάνατο
              πέτρινη γεύση στο στόμα
                 η πτώση μου αφήνει

-δεν βαριέσαι κοτρόνα μου
[είπε]

και προσχώρησε στη λήθη-