Κατερίνα Λιάτζουρα
«Η ΚΡΕΜΜΥΔΑΠΟΘΗΚΗ»
Εκδόσεις Βακχικόν / 2020

ΚΑΡΑΜΠΑΣ Ή Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ

Όταν πρωτοήρθα θέλησα να  φυτέψω έναν πλάτανο. Ο βράχος
άνυδρος και χέρσος. Γνωστοί, άγνωστοι ειδήμονες, γεωπόνοι και
περαστικοί, συμπονούσαν για την εμμονή νεύοντας συγκαταβατικά
το κεφάλι. «Τρέλα είναι, θα της περάσει» λέγαν. Εγώ ανένδοτη.
Κόντρα στο είθισται έκανα του κεφαλιού μου και έπραξα την επιθυμία.
Δώδεκα χρόνια μετά, ο πλάτανος θέριεψε, ξεπέρασε τα άλλα δέντρα
και λικνίζει περήφανος το ανάστημά του. Οι γνωστοί και οι άγνωστοι
με ρωτούν πώς και έγινε αυτό. «Θαύμα, θαύμα» τους απαντώ.

                                                Μα δεν πρόκειται
                                                να πω
                                                πως δίπλα
                                                στο βόθρο
                                                είναι μυστικό
                                                να φυτεύεις
                                                προσδοκίες.


*


ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

Λαχταρώντας πρόσκληση απρόσμενη, μάρτυρας άγνωστου αντρόγυνου
στο βασίλειο της Κυριακής. Ποντίκια κανόνισαν φόρεμα αστροστόλιστο
δανεικό και εκείνα τα γοβάκια τα ταλαίπωρα απ΄ των χρόνων τις
αφηγήσεις. Έριξα πατσουλί στα μάτια και περίμενα μέσα σε
συνθετικά εσώρουχα ξένα, περίμενα μέσα σε οχλαγωγία ερμαφρόδιτη,
περίμενα την κολοκύθα να έρθει να με πάρει, περίμενα τη Μαρίκα
τη νεραϊδοπαρμένη αστερόσκονη από τον μπούστο της να βγάλει,
το βρέφος όνειρο σε παλικάρι παραμύθι να θρέψει. Και περίμενα.
Ωσότου ελάλησε κώδων ευλάλιστος όχι δώδεκα μα τρεις ως ντελάλης
ηλεκτρικός ουρλιάζοντας στα τύμπανα εδήλωσε πως τα παλικάρια είναι
της φακής και τα παραμυθένια όνειρα των παιδιών θα παραμείνουν.