η μαμά βάφει τα νύχια της
ο μπαμπάς καπνίζει σ΄ ένα μπαλκόνι
κάποιας άγνωστης πόλης
είμαι το εξώγαμο ενός παράφορου έρωτα
που κράτησε δύο εικοσιτετράωρα
έχω σκοτώσει ένα εκατομμύριο φορές
στοχεύω πάντα στο κεφάλι
πετάγονται τα μυαλά στην οθόνη
ούτως ή άλλως νεράιδες δεν υπάρχουν
το έμαθα όταν έφτυσα τα σπασμένα μου δόντια
στον νεροχύτη
ο δικός μου παράδεισος είναι περιφραγμένος
ο κάκτος μου δεν συμπάθησε ποτέ τα χάδια
προσπαθώ μήνες τώρα να τον μιμηθώ
έχω άπειρους λόγους για να ορμήσω με το κεφάλι
στο παράθυρο αλλά δεν το κάνω
κανείς δεν με φίλησε στο μέτωπο πριν κοιμηθώ
δεν κάνω ευχές δεν προσεύχομαι
η πραγματικότητα αποδείχθηκε πιο σκληρή
από τη φαντασία μου
σέρβιρα κι εγώ την κομμένη μου γλώσσα
σαν να λέμε υποτάχθηκα
η μαμά χαμογελά
ο μπαμπάς έστειλε ξανά λεφτά
όπως είπα, είμαι το εξώγαμο ενός παράφορου έρωτα
που κράτησε δύο εικοσιτετράωρα
έχω σκοτώσει ένα εκατομμύριο φορές
δεν σας φοβάμαι, όχι, δεν σας φοβάμαι.