Άχνα

Το ποίημα είναι η άχνα της εκπνοής του ποιητή
σ' έναν αρχέγονο καθρέφτη
όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο
κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο
βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του

Κάποιοι

Είναι κάποιοι
που δεν ξαφνιάστηκαν
από αυτές τις γκρίζες μέρες
Περίμεναν το μαύρο νέφος
που θα σκεπάσει τον πλανήτη
Τα σημάδια ήταν δεκαετίες ορατά
απλώς, δεν γνώριζαν το πώς, το πότε, το γιατί

Είναι κάποιοι
που διαφεντεύουνε την οικουμένη
μας έφεραν έως εδώ ολιγορούντες
ή σχεδιάζοντες σ' ανάερα δωμάτια
το επερχόμενο, που έγινε ήδη χτες
με οδηγό την ποταπή τους απληστία

Είναι κάποιοι
που βυθίστηκαν σε καναπέ αδιαφορίας
είπαν «ωχ αδερφέ» και άλλαξαν πλευρό
Κάποτε είχαν συλλογικά αιτούμενα
ανέμιζαν σημαίες διεκδίκησης
κι έκαναν οικογένειες, παιδιά, αδιάφοροι
αρκούμενοι σε ψίχουλα ελέους

Είναι κάποιοι
που κινούν σαν μαριονέτες
τους δήθεν εξουσιάζοντες και τους προσκυνημένους
άφθονα εκτελεστικά στην προσταγή τους
τα σεντούκια τους ασφυκτικά γεμάτα
μετρούν ανθρώπινες ζωές σε κέρματα ευτελείας
χειραγωγούν αγόγγυστα ολόκληρο πλανήτη

Είμαστε όλοι κάποιοι
γνώστες του διαρκούς εγκλήματος
στον άνθρωπο, τη φύση και το κλίμα
βλέπαμε την απώλεια ενσυναίσθησης
μυρίζαμε το διάχυτο μπαρούτι
αμνοί επί σφαγή τάχατες απορούντες
ξεχάσαμε πως πάντοτε έρχεται κείνη η ώρα
ανένοχοι, ελάχιστοι, μοιραίοι και ανεπαρκείς

Η απορία μόνιμη, διαρκείας
Από τους τόσους «κάποιους»
κανείς δεν σκέφτηκε τους επιγόνους
αν όχι ξένους, μακρινούς
έστω παιδιά κι εγγόνια;

Μα πόσα κύτταρα φαιά
χρειάζονται ν' αναλογιστούμε
ότι μπορεί η γη να ζει
και δίχως τους ανθρώπους;
ή
πρέπει να αποδεχτώ πως όλα έχουν κύκλο ζωής
που κάποτε νομοτελειακά θα σβήσουν;