Ο λοιμός ήταν το πρόσχημα.
Παραδομένοι στις ειδήσεις οικείων αγγέλων
πέφταμε από παντού στην καταπακτή της άγνοιας.
Δεν είχαμε δει νεκρά παιδιά ή βρέφη
μονάχα αίμα σε απόνερα εργοστασίων.

Χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα.
Κάθε παράταξη βαθιά νυχτωμένη στην ιερότητα
του σκοπού της.
Ο αγώνας λάμβανε χώρα απόγευμα πέντε μ' εφτά
     ανελλιπώς.
Φρέσκια σφαγμένη σάρκα για το δελτίο των οχτώ.
Ένα έθνος παραληρούσε
μπροστά απ΄το αρχαίο θέατρο της Πλάσμα.

Οι θεατές ηδονίζονταν περιμένοντας
προκλητά δάκρυα, ατμούς, αύρες
ατάκες, απρόοπτα, ανοικείωση
ανατροπή της εξουσίας ή παγίωση εξαγνισμού.

Με λένε Αντιγόνη.
Δεν είμαι καλά.
Ξενυχτώ τα βράδια.
Περιμένω από ώρα σε ώρα
τον θάνατο του Πολυνείκη
απ΄τον Ληξίαρχο την απαγόρευση ταφής του.

Θέλω πολύ αυτόν τον ρόλο.



* * * 



PLACEBO

Βάζει στη θέση της οξαλιπλατίνης
-στο τελευταίο στάδιο
ξέρει δεν κάνει τίποτα-
ένα πικρό κουκούτσι λεμονιού.

Θέλει την άνοιξη στο χώμα
τα βράδια
να μοσχοβολά λεμονανθός.

Παναγιώτα, θάλαμος 313, κρεβάτι 1