ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ
«Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή»
Εκδόσεις ΑΩ/2021 

ΣΥΣΚΟΤΙΣΗ

Πώς να χωθείς έτσι ακυβέρνητος
στο δάσος των ανθρώπων
το νήμα πώς να πιάσεις;
Η Αριάδνη μια προδοσία ολοφάνερη
Θα βρεις το δρόμο μου ΄λεγε
κι εγώ
Λύκος πιστός
πιάστηκα στην παγίδα

*
Φοβάμαι τον χείμαρρο όταν ξεχύνεται ορμητικός
σέρνοντας μέσα του κομμάτια και ξεφτίδια
ζωής σπαταλημένης
σαν να μην ένιωσα ξανά το βάρος της
τον νου η αντοχή μην ξαστερώνει πια
όλο και πιο πολύ σαν να θολώνει η σκέψη
με σιγοτρώει σαράκι από μέσα και με λιώνει
μα ξύλο εγώ ποτέ δεν ήμουνα
πώς γίνεται και σβήνω
λιγοστεύω
γυρνώντας μες στην πόλη σας
έρημος Λύκος
ταπεινός

* * * 

ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΜΟΥ ΜΟΡΦΗ

Όσο ιχνηλατώ τα παλαιά
σβήνει η τωρινή γραφή
κι όσο αχνή προβάλλει
ίδιο σπασμένο κρύσταλλο
η αλλοτινή
τόσο με θλίβουν
τα σβησμένα μου όλα

Εμφύλιο καιροί
έζωσαν τη ζωή μου
αμάχη από παντού

Λύκος μοναχικός κι εκείνος
τότε που
με δυο καρφιά στα πόδια
σημάδι ανελέητο
τη μοίρα κυνηγούσε
κανείς δεν του αποκρίθηκε
εκεί μπροστά του ήταν
ό,τι αληθινό μα άπιαστο

Τώρα Λύκος κι αυτός
ρωτά όλο ρωτά
αν κάποιος
βρήκε τον χώρο ανάμεσα
θηρίο ή θεός
κι άνθρωπος πού;

Ο Λύκος μου ο πιο σκληρός
το πιο μοβόρο πλάσμα
στο αίμα έπνιξε
τα προσωπεία όλα
μόνος προβάλλει πια
είμαι η μόνη λύση
λέει με σιγουριά
κι εγώ
το ξέρω
του απαντώ

Μαζεύω κατακόκκινα κατόπιν
μες στο αίμα
τ΄απομεινάρια τα φορώ
διπλά και τρίδιπλα
ίχνος να μη φανεί
από το τρίχωμα
που άγριο και μαύρο
πρόσωπο νέο δείχνει

Μα είναι που το ποίημα
(αδύναμο πολύ)
θέλει πιο ήπιες λέξεις