ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

" ποτέ πια εμείς "

Εκδόσεις Μελάνι /2019

6.

τι άραγε να σου χάρισαν

όλα εκείνα τα τσιγάρα

που άναψες;

ποια ενθύμηση έρωτα ,

από καιρό σε αναστολή τέλους

ή - ίσως - μια πληρωμή επιβίωσης

στο πηγάδι του χρόνου

τα κόκαλα του καπνού

πριν καν γεράσουν στο ταβάνι

σκάλα ας έφτιαχναν 

να κατέβεις

για ένα τσιγάρο μελλοθάνατου

που δεν τον νοιάζει η αθανασία

της τελευταίας ρουφηξιάς

16.

κι ίσως δεν είναι ο χωρισμός, η απώλεια

θάνατοι μικροί της κάθε μέρας

χώμα που κάλυψε χρόνια αναμονής

λάσπη σπαρτή της κάθε εκπνοής-

δεν είναι αυτά που τόσο με τρομάζουν

όσο το τσίμπημα του πόνου το ύπουλο

που στη χαρά με βρίσκει ασυντόνιστο

και δίχως άμυνες με κάνει να τον θέλω '

κι αν πρέπει κάπως , κάποτε

με τη ζωή ξανά να συνδεθώ

μόνο το δηλητήριο της συνήθειας

αυτό το τόσο λίγο που παγώνει

να στέκεται σύντροφος πιστός

να μη μ' αρνιέται