ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

"ΤΟ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ"
Εκδόσεις Ύψιλον



ΑΣΤΕΡΙΑ



Μικρά που μόλις τα φυσήξει ο άνεμος
Κατρακυλούν
Απ' του ουρανού τ' απόκρημνα , λες, αστέρια
Το σβησμένο χρυσό των αγαλμάτων
Ξαναφέρνοντας κρυφά, τέτοιες νύχτες
Μαζί με ίχνη ιώδους των φιλιών
Στις κόγχες, στα λεπτά των υφασμάτων κύματα
Στων λέξεων τις πνιγμένες συλλαβές μες στο στόμα
Βιαστικά λίγο λάμποντας μια στιγμή
Μην και τα ιδεί κανείς και ξυπνήσει
Τρομαγμένος από το αλλότριο φως.

* * *



ΘΈΑ - ΘΕΆ

I

Θέα των βουνών



Μετέωροι πάνω απ' τη λίγη άχνα
Κι ελαφρείς, της θαλάσσης οι πρωινοί λόφοι
Στεριές απ' απέναντι, μοναχικά νησιά, κορυφογραμμές
μακρυσμένες
Σαν σε τετράδιο παλιό μ' απαλά υδροχρώματα
Όλα:

Φιγούρες , ίσκιοι γλαυκοί μόλις πριν ρόδινοι
Καμωμένοι απ' το μάγμα το πυκνό των ονείρων
Που πέτρωσε
Στο ολοένα πιο φως που σιγά σιγά δυναμώνει
Των βράχων τις εγκοπές παίρνουν
Τους αδρούς πόρους που έσκαψε το πολύ, γύρω , αλάτι
Κι αφειδώλευτα μετρούν τους καιρούς
Πριν και μετά και πολλά έτη πιο ύστερα. Ύστερα από...
Από τι; Δεν έχει καν νόημα
Εκεί πάντοτε, λόφοι μετέωροι, μένουν
Να ορίζουν μ' ευθείες, καμπύλες , κυρτώματα
Του τοπίου ετούτου , όμοια παιδιού, την έκπληκτη όψη.