Τούτη την ώρα, κάθε λέξη ένα κεραμίδι στη σκεπή του σπιτιού
Που θα χτίσω αύριο
Κάνει κρύο έξω
Δεν είναι το μαστίγωμα του ανέμου που παρελαύνει ή μια γροθιά από χαλάζι
Του περασμένου μήνα. Είναι ένα χτύπημα κάτω από τη μέση. Η φύση
Ένας μποξέρ που γνωρίζει μόνο τη λέξη
«Νοκ-άουτ».

Ο Φίλιπ στέλνει φωτογραφίες με φέρετρα από το Μιλάνο.
Τι σπατάλη να θυσιάσεις το καφέ και το κόκκινο
Από το μαόνι και να το θάψεις στο έδαφος. Ρίχνω μια ματιά
Στις τελευταίες σταγόνες που έμειναν στο μπουκάλι του Μαρτίνι
Και θυμάμαι το πρώτο μαγαζάκι αυτού του ποτού σ' αυτό το ίδιο Μιλάνο
Σε περίπτωση που κάποιος έχει ξεχάσει, όλα ξεκινούν με βερμούτ και δεκαοκτώ τοις εκατό
Καθαρό αλκοόλ εμποτισμένο με βότανα. Ας πιούμε λοιπόν στη μνήμη τους. Κόκκινο,
Λευκό ή εξαιρετικά ξηρό.

Ο Σαλάχ καλεί από το Παρίσι και μου θυμίζει ότι ο διαβολικός άνεμος φυσάει με την ίδια ένταση στην πόλη
Που γεννηθήκαμε. Η Βαγδάτη Κορόνα με αραβουργήματα. Συνθέτει μια κατάρα
Το τελευταίο γρόσι που έλειπε από το ιρακινό ανταλλακτήριο.

Και στη Ραμάτ Γκαν θα ήθελα να φτιάχνω πινέλο καλπασμού
Με τον τρόπο που ο Bashir Abu Rabia[1] γεμίζει τα άλογά του με βαφή από αιώνια χρώματα
Θέλω έναν Kyozo από τους «Επτά Σαμουράι»
Να μας σώσει.
Να έρθει και να αρπάξει ξανά το σπαθί σαν παιδί που σφίγγει την τελευταία καραμέλα
στην τσέπη του
Να θυμίσει στο περιτύλιγμα πως πρέπει να κρύψει την καραμέλα
Από τα δόντια του κόσμου

Αύριο τα κεραμίδια της πρώτης σειρά θα είναι μια μεταφορική σκεπή
Ενός καφενείου για παράδειγμα.
Εκεί θα καταλάβουμε, επιτέλους, πως το γάλα που ανακατεύεται
στο κάτω μέρος της κούπας μπορεί να δημιουργήσει
έναν νέο κόσμο.