Σεχραζάντ

Πες μου για το όνειρο που βγάζουμε τα σώματα απ' τη λίμνη
                                              και τα ντύνουμε με ζεστά ρούχα ξανά.
         Πως ήταν αργά, και κανένας δεν μπορούσε να κοιμηθεί, τα άλογα έτρεχαν
ώσπου να ξεχάσουν πως είναι άλογα.
                Δεν είναι σαν δέντρο που οι ρίζες πρέπει να καταλήξουν κάπου,
              μα περισσότερο σαν τραγούδι σε ράδιο αστυνόμου,
                       πως τυλίγαμε το χαλί για να μπορέσουμε να χορέψουμε, και οι μέρες
ήταν κατακόκκινες, και κάθε φορά που φιλιόμασταν υπήρχε άλλο ένα μήλο
                                                                                                  να κόψουμε σε κομμάτια.
Κοίτα το φως απ' το παράθυρο. Σημαίνει πως είναι μεσημέρι, σημαίνει πως
           είμαστε απαραμύθητοι.
                                                 Πες μου πως όλο αυτό, και η αγάπη επίσης, θα μας διαλύσει.
Τούτα, τα κορμιά μας, κυριευμένα από το φως.
                                                                           Πες μου πως ποτέ δεν θα το συνηθίσουμε.

*

Scheherazade

Tell me about the dream where we pull the bodies out of the lake
                                                             and dress them in warm clothes again
           How it was late, and no one could sleep, the horses running
Until they forget that they are horses.
                 It's more like a tree where the roots have to end somewhere,
          It's more like a song on a policeman 's radio,
                         how we rolled up the carpet so we could dance, and the days
were bright red, and every time we kissed there was another apple
                                                                                         to slice into pieces.
Look at the light through the windowpane. That means it's noon, that means
         We 're inconsolable.
                                              Tell me how all this, and love too, will ruin us.
These, our bodies, possessed by light.
                                                                     Tell me we'll never get used to it.

* Ο Richard Siken γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε και έλαβε πτυχίο B.A. στην ψυχολογία και αργότερα Master of Fine Arts στην ποίηση από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα.
Το 2001, ο Siken συνίδρυσε το Spork Press, όπου συνεχίζει να εργάζεται ως συντάκτης.
Ο  Siken έλαβε Υποτροφία Λογοτεχνίας στην Ποίηση από το Εθνικό Κληρονομικό για τις Τέχνες και το βιβλίο του Crush τιμήθηκε με το Λογοτεχνικό Βραβείο Λάμδα για την "Ποίηση των ομοφυλόφιλων ανδρών" το 2005, και το βραβείο Thom Gunn από το Publishing Triangle. Ο θάνατος του φίλου του το 1991 επηρέασε τη συγγραφή του βιβλίου του. Το βιβλίο του Siken War of the Foxes έγινε αποδέκτης δύο κατοικιών με το πρόγραμμα Lannan Residency και μιας Λογοτεχνικής Επιλογής Lannan.
Η Siken ζει σήμερα στο Tucson της Αριζόνα. 
Kέρδισε το βραβείο Yale Series of Younger Poets το 2004, επιλεγμένο από τη Louise Glück. Ήταν επίσης φιναλίστ για το National Book Critics Circle Award, το Lambda Literary Award και το Thom Gunn Award. Ο Siken είναι επίσης αποδέκτης ενός βραβείου Pushcart, δύο υποτροφιών της Επιτροπής Τεχνών της Αριζόνα και μιας υποτροφίας από το National Endowment for the Arts.