Γράφω πάντα με βάση ένα φόντο∙ ένα υδατογράφημα που σιγά- σιγά κάνει όλο και πιο ευδιάκριτες τις λεπτομέρειες της φαντασίωσής μου. Όταν, όμως, διαβάζω∙ υφαίνω και αποκόπτω τις συνεχείς μου διαψεύσεις. Το νόημα που πλάθω είναι αποτέλεσμα μονταρίσματος κειμένου και σκηνοθεσιών.

Λογοκρίνω –δηλαδή- τις επιμέρους παρανοήσεις…

                    *

Το κείμενο κρίνεται από τις σιωπές και τις αποσιωπήσεις του. Τα χάσματα και τις απόκρημνες πλαγιές του. Εκεί η πτώση εξασφαλίζει την σίγουρη άρση διπολισμών ή και δογματισμών. Με οδοδείκτες τα σημεία στίξης και τα σχήματα λόγου, μπορείς να χαρτογραφήσεις ό, τι δεν εγγράφεται σε… χρόνο παρακείμενο.

                    *

Πού θα επέλεγε ο συγγραφέας να κρύψει τον θησαυρό: σε μια πρόθεση ή σε μια πρόφαση;

                    *

Ο αναγνώστης είναι πλοηγός μιας θάλασσας άπειρων δυνατοτήτων. Με μόνο χάρτη το ακυβέρνητο.

                    *

Το νόημα κρύβει την αλήθεια του αναγνώστη. Η ανάγνωση αποκαλύπτει το νόημα του κειμένου. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει (-πτεται) μέσα από την απόκρυψη. Κι εμείς βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τρίγωνο των από(κ)ρρίψεων. Μεθάμε. Υποκύπτουμε. Μα τέλος, ξαναγράφουμε την ιστορία από την σκοπιά του σφετεριστή.

                    *

Σε μια κοινωνία τεχνοκρατών πώς θα ευδοκιμήσει το αυθαίρετο;


                   *

Με ασώματους αναγνώστες θα καταλήξουμε σε μια λογοτεχνία των αόριστων διαθέσεων.


                   *

Ο μετανθρωπισμός αποτελεί μιαν ακραία φάση της μυθικής σκέψης. Η λογοτεχνία του φανταστικού ήδη έχει δώσει τις πρώτες συντεταγμένες.

                   *

Δίχως αγωνία δεν υπάρχει πρωτοτυπία. Σ' αυτή την –σχεδόν- "ουτοπική" εκδοχή του μέλλοντος που μας προπαγανδίζει η εποχή∙ η ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων του παρελθόντος ίσως θα καταστεί ο μόνος τρόπος θραύσης της παραδείσιας ανίας.