Η επίσημη, σοβαρή διαχείριση του κτηρίου-κατοικίας ενός πνευματικού ανθρώπου, ωσάν του Κωστή Παλαμά, οφείλει να αποτελεί κορωνίδα μέριμνας για την πολιτεία. Υποτίθεται ότι αποτελεί μια εμπράγματη λογική κοινής ωφέλειας, σεβασμού και διαρκούς ανάδειξης της πολιτισμικής ταυτότητας μιας κοινωνίας. Κι όμως, το ζήτημα της προστασίας και της προβολής τέτοιων σημείων αναφοράς για σημαντικές προσωπικοτήτες των γραμμάτων και των τεχνών φαίνεται πως χωλαίνει διαρκώς. Και κάθε εξαίρεση αποτελεί συμπτωματολογία σ' ετούτη τη γενική αλήθεια.

Με μιαν αναπάντεχη και χαμηλότονη (αλλ' αιφνιδιαστική) ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού, χθες, το ιστορικό κτήριο στην περιοχή της Πλάκας, αυτό που φιλοξένησε τον ποιητή έως τα ύστερά του αλλά και η σύνδεσή του με την πρώτη διαδήλωση της Αθήνας εναντίον των ναζί κατακτητών με αφορμή την κηδεία του ποιητή του «Δωδεκάλογου του γύφτου», περνάει σε μια προτεραιότητα...

Μέσα από το επίσημο Δελτίο Τύπου του υπουργείου αποτυπώνεται ένας συνδυασμός αμηχανίας και ελλιπούς κατανόησης της νεοελληνικής κουλτούρας. Και δεν πρόκειται για τη συγκεκριμένη διοίκηση με το συγκεκριμένο κομματικό προφίλ, στην οποία θα όφειλε αποκλειστικά να αποδοθεί ψόγος. Ο επίσημος κρατικός φορέας παραδέχεται την a priori αδυναμία του, την αγνωσία, την ανακολουθία σχεδιασμού και δράσεων - στην προκείμενη περίπτωση, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων αναλαμβάνει την αποκατάσταση του κτηρίου που ήδη εξαθλιωμένο και εγκατελειμμένο χρήζει επισκευών και λοιπών εργασιών ανάδειξης, μολονότι έχει χαρακτηριστεί «ιστορικό διατηρητέο μνημείο» με ΦΕΚ του 1999.

Όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά, «...το διώροφο κτήριο, το οποίο οικοδομήθηκε στη δεκαετία 1920-1930, φέρει χαρακτηριστικά ενός νεοκλασικού αστικού σπιτιού του Μεσοπολέμου, με τα ακροκέραμα του γείσου του και τις σιδεριές στα μπαλκόνια [...] Στη θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το κτήριο, μισοερειπωμένο λειτουργεί ως σκουπιδότοπος και ως δημόσιο ουρητήριο». Εξ ου και η προτροπή της νυν υπουργού για απαλλοτρίωση ή και αγορά του, «...προκειμένου να αποκατασταθεί και να μετατραπεί σε χώρο μελέτης και σπουδής της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας».

Αυτό θα σημαίνει, προφανώς ή πιθανώς, τη φύλαξη, την συντήρηση και τη διαχείρισή του ως «τοπόσημο», στην Αθήνα (οδός Περιάνδρου 5, Ακρόπολη), και βεβαίως με την προοπτική της συνεργατικής παρουσίας της Στέγης Γραμμάτων Κωστής Παλαμάς (που εδρεύει στην Πάτρα και λειτουργεί το υπέροχο αντίστοιχο κτήριο στην πελοποννησιακή πρωτεύουσα). Ίδωμεν.