Σε περιόδους κρίσης, η ποίηση δεν διεκδικεί ρόλο, δεν ασκεί εξουσία, απλώς ψηλαφεί την βαθύτερη ουσία των πραγμάτων. Γιατί ο ποιητής είναι ο επαναστάτης, ο οραματιστής, ο παρηγορητής. Την ιαματική της δύναμη επικαλείται ο Καβάφης: ''Εἰς σέ προστρέχω Τέχνη τῆς Ποιήσεως,... Τά φάρμακά σου φέρε Τέχνη τῆς Ποιήσεως, /πού κάμνουνε — γιά λίγο — νά μή νοιώθεται ἡ πληγή''. Κάποτε γίνεται ο ανένταχτος, ο αμείλικτος. Κατέχει εκείνο το βλέμμα, που μας αποκαλύπτει γυμνούς και ευάλωτους μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, ''Δίχως ενήλικα μιλήματα μαθαίνουμε καλύτερα την αλήθεια λογχίζοντας τον τρόμο της ζωής μ' ένα άγραφο βλέμμα'', λέει ο μέγιστος Καρούζος και μας αφήνει έκθετους στην απομάγευση. ΄Αλλωστε, ''τι μένει από όλα αυτά; Μερικά βλακώδη κόκαλα''. Μας προτρέπει να παραμείνουμε εσαεί νήπιοι, και με μάτια θαυμαστικά να τον ακολουθήσουμε στην εκτίναξη του από τα δεσμά του επίγειου και το ανίκητο του θανάτου, σε ένα παλλόμενο από ομορφιά ποιητικό σύμπαν όπου η φύση θα έχει τον πρώτο λόγο. «Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί. Στο τέλος τα όνειρά μας θα μας σώσουν».


* Ειρήνη Ιωαννίδου. Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη ( 1967) όπου και ζω. Απόφοιτος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και φιλολογίας της Φιλοσοφική σχολής του ΑΠΘ. Έχω εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές , η τελευταία ''Σώμα Δρομολόγιο'' 2016 εκδόσεις Σαιξπηρικόν. Ποιήματα μου έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά και στα περιοδικά Εντευκτήριο, Εμβόλιμον, Αίτιον, Παρέμβαση και Οροπέδιο.