Απλώς Παιδί

Ένα παράξενο παιδί
μόνο στο χάρτινο καράβι
γεννήθηκε απρόσμενα
καθώς η Κτίση κεντούσε
επάνω στο στήθος της το βράδυ.

Μητέρα είχε την βροχή
ακάλεστη το καλοκαίρι
Πατέρα είχε την σκιά
άυλο άγγιγμα
μέσα στο κρύο του το χέρι.

Δεν είχε φίλους ούτε όνειρα
ιδανικά χωρίς θεό για να δοξάσει
μόνο στα χέρια του κρατούσε
μολυβένια χρώματα
τον κόσμο για να αλλάξει.

Ένα παράξενο παιδί
δεν είχε ακούσει
ούτε ένα παραμύθι
ξυπνούσε τα χαράματα
και πέθαινε τη δύση.

Έκλεβε από τις ρωγμές των ονείρων του
ιστούς και λίγη σκόνη
στεφάνι έπλεκε με αυτά
για να φορέσει στα μαλλιά
του κοριτσιού που ο πόλεμος
στα αίματα ξαπλώνει.

Ένα παράξενο παιδί
μας προσπερνούσε σιωπηλά
τρομάζοντας τα γκρίζα περιστέρια
τα μάτια σήκωνε ψηλά
για να χαζέψει μοναχά
μηχανοκίνητα αστέρια.

Ένα παράξενο παιδί
πίσω από τον εβένινό του πόνο
είχε ξεχάσει να γελά
και φθείρεται απ' τον χρόνο
έψαχνε πάντα για να βρει
κάποιον να το προσμένει
στο μονοπάτι της ζωής
ψεύτες και εσταυρωμένοι.

Και το παράξενο παιδί
έλιωσε στην σκιά του
με μία ξεκούρδιστη χορδή
μέσα στην αγκαλιά του.