Σήμερα πολλοί των καλλιτεχνών, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνονται, επαναλάβουν ενστικτωδώς σχεδόν στην τέχνη τους τις δομές που έχουν μέσα τους, τον τρόπο που εκείνοι ερμηνεύουν και ζουν τον κόσμο και αυτό που εκείνοι νομίζουν πως είναι ο κόσμος.

Έτσι κάνουν ένα είδος νατουραλισμού φιλτράροντας τις μορφές μέσα στο ψυχικό και διανοητικό τους σύμπαν, εμβαπτίζοντας τες αποκλειστικά στο πνεύμα τους και μορφώνοντάς τες αναλόγως.

Φτάνουν με τον τρόπο αυτό σε μια ιδιωτεία και συστήνουν απέναντι στα έκπληκτα μάτια των άμοιρων θεατών μια μορφή του κόσμου σπασμένη και διαλυμένη, μια θαμπή, συγκεχυμένη εικόνα που είναι υποτίθεται η εικόνα του κόσμου μας. Και αυτό το έργο τέχνης ονομάζεται θριαμβευτικά σύγχρονο για λόγους ακατανόητους.

Σε όλες τις εποχές της ανθρώπινης ιστορίας οι τεχνίτες της γραφής-ζωγραφικής φιλτράρανε τις μορφές του φυσικού περιβάλλοντος από τις οποίες εκκινούσε η δημιουργία τους. Σχεδόν ποτέ δεν τις αναπαρήγαγαν με ωμό ακατέργαστο τρόπο, όπως τις βλέπει το ανθρώπινο μάτι. Τα φίλτρα όμως αυτά δεν ήταν σχεδόν ποτέ η ιδιωτική ματιά του ζωγράφου, ο ψυχικός του μόνον κόσμος, η κάποιο προσωπικό του όραμα. Πάντα σχεδόν υπήρχε πίσω από την επεξεργασία των μορφών μια κοινότητα, ένα κοινό όραμα, ένας κοινός εν πάση περιπτώσει λόγος που έκανε τα εικαστικά πράγματα λειτουργικά στην κοινότητα, τους έδινε τρόπο να γίνουν ουσιαστικό συστατικό της κοινότητας κι όχι ένα ενδιαφέρον αξεσουάρ που και χωρίς αυτό η κοινωνία θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει.

Σήμερα σε μια εποχή με απίστευτη πρόσβαση στην πληροφορία και δυνατότητες γνώσης τεράστιες θα έπρεπε η σύγχρονη τέχνη να επαναπροσδιοριστεί ως προς την κοινότητα και σίγουρα θα έπρεπε να απεγκλωβιστεί από την στενότητα της ιδιωτικής οδού που την έχει εγκλωβίσει η Αναγεννησιακή ιδεαλιστική λογική.

Εικόνα: Τις εποχές που νοσταλγούσε παλιές αγάπες καράβια έπλεαν στα μαλλιά της και φεγγάρια ασήμωναν τις μνήμες της. Μήτρα χαραγμένη σε ξύλο. 12χ22 εκ.

*  Ο Γιώργος Κόρδης είναι ζωγράφος, εικονογράφος, συγγραφέας και πανεπιστημιακός καθηγητής.