Η αιμομειξία αποτελεί το βασικό πρόβλημα της διανόησης - τέχνης σήμερα. Αν είσαι καλλιτέχνης - διανοούμενος, οφείλεις να κάνεις παρέα με τους ομοίους σου. Εσείς, για παράδειγμα, δεν βλέπετε γύρω σας ηθοποιούς να πίνουν καφέ μόνο με ηθοποιούς; Ποιητές με ποιητές; Το ίδιο ισχύει και στην πολιτική, βέβαια. Εν τω μεταξύ, από την πολύ αιμομειξία μόνο τέρατα παράγονται. Πιείτε και καναν καφέ με καμια κομμώτρια, καναν τσοπάνο, καναν άνθρωπο απόκληρο. Έστω με έναν βενζινά ή υπάλληλο σούπερ μάρκετ. Μιλήστε στον σερβιτόρο που σας φέρνει τον καφέ ή στον μπάρμαν στο μπαράκι που συχνάζετε. Οι στίχοι σας, η υποκριτική σας θα αποκτήσουν νέο νόημα. Και κατεβάστε λίγο τη μύτη. Θα γλιτώσετε τη δισκοπάθεια και θα είστε και πιο όμορφοι.

Κυρίως η τέχνη, μάλιστα, πάσχει από έλλειψη διανόησης. Όλα τα νέα παιδιά, αλλά και κάτι "γεροπαλαιοί" της γενιάς μου (γεννημένοι μέσα στο '70-'80), νομίζουν πως μπορούν πχ να είναι καλοί στο θέατρο χωρίς να έχουν διαβάσει σελίδα. Ας ψάξουν λίγο να δουν τι βιβλιοθήκες κατείχαν και τι είχαν διαβάσει όσοι θαυμάζουν. Αν διαβάζεις όλη σου τη ζωή, έχεις ελπίδα μέχρι το τέλος της να παράγεις κάτι σωστό, κάτι όμορφο. Έναν στίχο, μια αληθινή ατάκα. Το αντίθετο καθόλου δεν ισχύει. Τόμους να γράφεις, σε εκατό θεατρικά έργα να έχεις παίξει, δεν έχεις κάνει τίποτα σωστό αν δεν διαβάζεις. Και θα το δεχόμουν κάπως αυτό, αν έκανες καλογερική στην τέχνη σου. Εκπαιδεύεις, όμως σώμα και φωνή οκτώ ώρες την ημέρα, όπως εκείνος ο ηθοποιός του Γκροτόβσκι ο οποίος για οκτώ ώρες εξασκεί μόνο τον καρπό του χεριού του; Σβήνεις και πετάς στα σκουπίδια όσα γράφεις για να τα ξαναγράψεις; Γράφεις το ποίημά σου ξανά και ξανά για μήνες; Μάλλον όχι... Και μην αγχώνεσαι τόσο για την προβολή σου. Αν αξίζεις κάτι, άλλοι θα σε ξετρυπώσουν. Ο Διονύσιος Σολωμός δεν δημοσίευσε σχεδόν τίποτα όσο ζούσε (πλην κάτι νεανικών ποιημάτων), δεν ολοκλήρωσε σχεδόν τίποτα, λόγω συνεχούς επεξεργασίας και όμως, τον έκαναν εθνικό ποιητή.