Έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η θέση του πεζογράφου στην κοινωνία;

Εξετάζοντας τον πεζογράφο καθαρά και μόνο από την ενασχόλησή του με το συγκεκριμένο είδος γραφής, προϋποθέτουμε ότι, ως αυτού του είδους ο γραφιάς, υπηρετεί συστηματικά και με σπουδή το είδος, δημιουργώντας έργο που συνάδει τόσο με τα κριτήρια ποιότητας της λογοτεχνίας όσο και με εκείνα της πρωτοτυπίας.
Ο πεζογράφος, χειριζόμενος τη δύναμη του λόγου, η οποία έχει υπάρξει από γενέσεως κόσμου (Εν αρχή ην ο Λόγος) το ισχυρότερο εργαλείο - όπλο του ανθρώπου για την ανάπτυξή του, αφουγκραζόμενος το συλλογικό αίσθημα του κόσμου μέσα στην ιστορική στιγμή που βιώνει και ταυτόχρονα διυλίζοντάς το από τα φίλτρα της προσωπικής του προσλαμβάνουσας και γνώσης, επιχειρεί να συνθέτει κείμενα που να επικοινωνούν τους προβληματισμούς, τα οράματα, τις επιθυμίες αλλά και τον ενδεχόμενο ζόφο της εποχής του.
Με ευαισθησία, οξεία παρατηρητικότητα και διαρκή καταγραφή εντός του των τεκταινόμενων, εκφράζει όσα δεν λέγονται, όσα έχουν τη δυναμική να ειπωθούν, αλλά και επιχειρεί προβολές στο μέλλον.
Εν ολίγοις, ο πεζογράφος «χαράζει, σβήνει, ξαναχαράζει τα όρια της εγκόσμιας περιπέτειας»* με τη γραφή του, όπου μέσα της «ο πολύπαθος άνθρωπος, μπορεί να βλέπει, να αισθάνεται, να πονεί»* κι έτσι το έργο του και μόνο – όχι ο ίδιος ως πρόσωπο – να βρίσκει μια ουσιαστική θέση στην κοινωνία.

• Οδυσσέας Ελύτης – Ανοιχτά Χαρτιά, εκδόσεις Ίκαρος – από το δοκίμιο «Τα Κορίτσια»