ΜΕΡΑ ΟΜΟΗΧΗΤο σώμα απ' άλλο σώμα τραγουδιέται.Με ήλιο κόκκινο, με κάρβουνα κορμιά∙πεύκα πικρά ψιθυριστά στον άνεμο. Το βράδυ αναστενάζοντας οι γλάστρες∙η γάτα που βηματίζει σ' ένα φεγγάρι κάγκελο,εγώ που δεν γνωρίζω για τον θάνατο. Αυτός ο δρόμος φτε...

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΒΗ Α' Νύχτα στη Βουδαπέστη Παράξενο ταξίδι κι αυτό απόψε,με τα ποτάμια που πίσω τους γυρνούν.Πνιγμένες στο φως οι γέφυρες του Δούναβη,νυσταγμένη, νωχελική η Βουδαπέστη. Στο τρελό φως των γεφυριών,ξέγνοιαστα ζευγάρια γιορτάζουνε το...

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΣΤΟ ΚΑΡΦΙΣτο σώμα γέρικης μουριάς Βαλμένο απ' τον πατέρα του παλιό καρφίΠου άλλοτε κρεμασμένα 'στάζαν τα ζεστά σφαχτάΚρέμεται τώρα σε κορνίζα πλαστική καθρέφτης Πετσέτα περασμένη στο λαιμόΓόνατα λυγισμέναΦαλτσέτα ακονισμένη αστόμωτηΜαεστρικ...

 μια σύντομη περίληψη της θάλασσαςσαν κύκνος που τραγουδούσε              το τελευταίο του τραγούδι              κύλησε το βλέμμα μου στην άκρη του ορίζοντατα μάτια τους αυλαί...

ΤΟ ΧΡΕΟΣΑπ' τ' ανοιχτό παράθυρο ατένισετην απεραντωσύνη του γαλάζιου ουρανούμια ασκητική ηρεμία απλωνότανστο πρόσωπο του καθώς έτριβεπάνω απ' το νεροχύτη τουσε μια πλαστική σακκούλατα ξερά απομεινάρια του ψωμιούπου μάζευε όλη την εβδομάδαμετά από προ...

Υπτίως (Τη αγνώστω θεά της disco )Σ' έναν ύπτιο, ανασφαλή αυνανισμό      του Ιούληαπό εκείνους τους σπάνια βραδύκαυστους της εφηβείαςπου αρχίζουν με άγουρη και λήγουν με αποφασισμένη ρεύση πλέρια εκσφενδόνισα την ηδονή σε στύση τριών λ...

Σαν πόρνηΤα μάτια μου δεν τα γέννησε μάνα,ρεμβάζουν με βλέφαρα μαλακά, τόσο ανέκφραστα,που μερικοί νομίζουν πως τους κοιτά το άπειρο.Το υπόλοιπο σώμα, από τον λαιμό και κάτω,μια μπόχα αναδίνει από ψάρια τηγανητάκαι μούχλα που συσσωρεύεται σε βρωμερού...

ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΗΜΝΟΥ− Τι φοβάστε περισσότερο; − Το στοίχημα του έξω χώρου. − Και τι σας αρέσει περισσότερο; − Πάντα μου άρεσαν τα ανοιχτά φινάλε. Είναι άλλη ικανοποίηση όταν δολοφονείται η ερμηνεία. − Κι απ' τους ανθρώπους ποιον εκτιμάτε; Αυτό...

Ίσκιος βαθύς Ίσκιος βαθύς πιάνει την αυλή τις γλάστρες το τραπέζισώνεται ο ήλιος σαν τις μέρες μας το φως *Ο ίδιος Θα σβήσει από ώρα σε ώρα ο άγγελος ο ίδιος μωρό που τον νανούριζε που του 'κανε χαρές θα πάρει πίσω άστοργατα όνειρα τα δώρα* Ο Γιάννης...

Μαρτύριο του Αγίου ΡαφαήλΤου πριονίσανε το στόμακρεμασμένο ανάποδαη αγιογραφία της φρίκηςίπταται πάνω από κεριάΚαι βέβαια μετάπαρόμοιο μαρτύριο είδαστο κέντρο τις προάλλεςγια σωματικό έλεγχο ενώακολούθησε η φρίκηΔύσκολες εποχές ν' αγιάσει κανείςτο φί...

ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ Είναι η ζωή ανάποδη πεταλιά Ξεκινώντας το ταξίδι όρθιος στο πετάλι Χωρίς χέρια στο τιμόνι Ανέμελος καβαλάρης στη σέλα των ονείρων σου Ισορροπείς χωρίς φόβο όταν οι μεγάλοι τρομάζουν την πτώση Και αν πέσεις ευλύγιστος πάλι στη σέλα γρήγορα...

Το γιασεμί των υδάτωνΈτσι,όπως ξημέρωνε ζωγραφίζοντας χρώματαανάμεσα στα μαύρα σύννεφαπάνω στις άκρες του κύματοςαφήσαμε τα χρόνιαΥπομένονταςτους πόνους όλων εκείνων των στιγμώνπου ζήσαμεπερπατώνταςσε λεωφόρους και σοκάκιαΠάνω στις άκρες του κύματοςγ...

Το μάτι του Ώρου1.Κουφάρι: λέξεις πετώντας αργά και απαλά προς του αέρα την αρχάρια πλάνη.Προς το ιώδες της δύσης με άδεια και μεγάλαφτερά.2.Το ζαρκάδι της γλώσσας που λέγεται.Και η κατακόκκινη δύση της γλώσσας που φλέγεται.3.Δεν είναι λιγότερο ένοχη...

Ρίζα επιτάφιαΑκούστε, ξένοι, πώς κελαηδάνε τα μαλλιά τουΣαν γέρνει σε χρόνο άχρονο να κοιμηθείΚι όταν ξυπνά φτύνει τα αίματα που τον βαραίνουνΦοράει το μαύρο μέλι των σκιών και προχωράειΠερνά πειθήνιος δίπλα απ' αναμμένα μήλαΑπό ρίζες καγκελόπορτες, ...

ΣΚΙΕΣΗ σκιά του φθινοπώρουαπλωμένη στη τσιμεντένια αυλήτης θλίψης χωρίς δάκρυχωρίς αποχαιρετισμούςσαν ακαριαία αποδοχήτου τέλουςκαι σαν χελιδόνιέτοιμο να πετάξειστην αγκαλιά του αυριανού ονείρου*ΝΙΦΑΔΕΣΛευκές νιφάδεςχορεύουντο τανγκό του χιονιούλικνί...

π για να μην φθαρεί ο θάνατοςΚαι το π είναι γιοφύρι πέτρινο της πατρίδας που ακόμα κρατά τη μυρωδιά από τα σκληρά κορμιά που πάλαιψαν το κτήνος στο ποτάμι και ύστερα χάθηκαν γυμνά σε τόπους εξορίας χορεύοντας σαν δαχτυλίδι σκοτεινής ύλης πριν προλάβε...

Πέτρα και στάχτηΤις ώρες που ο ίσκιος σουανεβαίνει τη φωτιά,κάτω απ' το σφάλμα της ασφάλτουποιος να πενθεί τις παρυφέςποιος να πενθεί το βάθοςΤι να τραυλίζουνεοι δεντροθάλασσες οι νοερέςκι οι μοναχοκορφές σου εκείνεςισκιωμένεΠάντοτε κάτι θα διαφεύγει...

Θα ήθελα να ήμουν χορεύτριαμε τα χέρια απλωμένα να αγγίζω τον ουρανό,με τη βαρύτητα της λεκάνηςνα δονώ το χώμα,με τα πόδια ανοιχτάνα επιστρέφω στο νερό,για το παράπονονα γράφω στο δάπεδο,για τον πόνο να σχίζω τον αιθέρα,για τη χαρά να ενώνω τα δάχτυλ...

Μια απόδειξη παρούσα τού περιέχομαιη τρέλα χρειάζεται την υποψίαένα ποτάμι με φύλλα τολμηρά και κλαδιά που τρέχουν για νύχτεςμην και ριζώσει στο μαχαίρι η Άνοιξη*Απ' τη σκάλα της Εστέλη σιδερένια γάτα με τον ψηλό λαιμό περνάει μέσα απ' την πόρτατα ξύ...

 «ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΞΥΛΙΝΗ ΠΟΡΤΑ»Mια παλιά ξύλινη πόρτα κι ένα σακατεμένο κλειδί Που αρνείται πεισματικά να φέρει έστω και μισή βόλτα, από φόβο μήπωςΚλειδώσει ή μήπως ξεκλειδώσει το σπίτι με τις αιωρούμενες εικόνες και Τα δωμάτια με τα στιβαγμ...