Μάρκος Μέσκος ( 1935- 2019)

ΤΑ ΠΑΝΙΑ ΤΗ ΨΥΧΗΣ

Όσο κρατούσεν η ζωή ακόμη
άγρια χαρά άγριο πουλί άγρια ερωτήματα∙

ρώτησαν κάποτε που μένει τώρα πως χάθηκε
ποιός ύπνος τον σκεπάζει∙ μήνυμα δεν έφτανε
λέξη δεν ακούονταν από κει.
Ξάφνου ακούστηκε μια φωνή
ανέβαιναν τα δάκρυα νερό πονεμένο
πλημμύριζεν
αυλές δρόμους περάσματα –ποιάς μουσικής
απόηχος
ποιό τραγούδι λησμονημένο;

Χωρίς ελπίδα στριφογύριζε από τη μια πλευρά στην άλλη
μάταια προσπαθώντας να κλείσει οριστικά
τα νερά της Κρήνης Μνήμης∙

λευκή μετόπη μάτια χείλια χέρια γερά στήθος
Έρωτας κρυφός όρθια πόδια κάλυκες πέταλα γύρη
οπλές τρόπ τρόπ άνεμος χαίτης

όλα
ένα κροτάλισμα πελαργού στη φωλιά του
μια συγγνώμη για όλα τ' απελπισμένα
περήφανα στον αέρα στο χώμα στο νερό.

(Μάρκος Μέσκος, Άλφα Βήτα, Ποιήματα, εκδόσεις Κίχλη 2015)