έως ότου μια μέρα 

παρατήρησες την καφετιά απόχρωση τους στα πλήκτρα
το μουτζούρωμα

από τα ίδια τα δάχτυλα

σου
ακόμα και όταν προσπαθούσες να γράψεις

για τη ζωή 

            την αγάπη 

                            το θάνατο
και το χρόνο
για τέτοια πράγματα
με τη μουσική να παίζει

μετάφραση: Γιώργος Χριστοδουλίδης

* 

Desmond Egan

LAPTOP

so slowly they were staining
until one day you notice a
brownish tinge on keys

the smudging
from these very fingers

even as you were trying to write about
life and love and death and time
such things

with music playing




*Αυτό το φρεσκογραμμένο ποίημα μου το έστειλε ο σπουδαίος Ιρλανδός ποιητής Desmond Egan πριν από μερικές μέρες με την παράκληση να το μεταφράσω μαζί με μια ανοικτή πρόσκληση για το Gerard Manley Hopkins Festival 2021, ένα από τα μεγαλύτερα ποιητικά γεγονότα της Ιρλανδίας που διεξάγεται κάθε χρόνο το τρίτο δεκαήμερο Ιουλίου από το 1987. 

«Θα διοργανώσουμε μια βραδιά ελληνικής ποίησης, φέρε μαζί σου όσους καλούς Έλληνες ποιητές μπορείς» μου είπε. Είθε.

Η φιλία με τον Desmond αντλείται από τη Μπιενάλε Ποίησης της Λιέγης το 2003 κατά την οποία τη σφυρηλατήσαμε καταναλώνοντας περισσότερη ποσότητα μπύρας παρά ποιημάτων. Όταν όμως ανέβηκε στη σκηνή για να απαγγείλει το ποίημα του «I need the sea» είδα μπροστά μου-καθώς και το κοινό- ένα ραψωδό του οποίου η ύπαρξη την ώρα της ποιητικής πράξης, ταλαντώνεται σε όρια ακραία, εκστασιαστικά. 

Για το μεγαλείο της «ντεσμονικής» ανάγνωσης γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, προλογίζοντας το βιβλίο Desmond Egan : ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Νεφέλη 2001 ο οποίος είχε ανάλογη εμπειρία: «Το 1995 σε μια τριήμερη συνάντηση λογοτεχνών στο Λουξεμβούργο τον παρακολούθησα να απαγγέλλει. «Απαγγέλλει» δεν είναι η σωστή λέξη. Ο Ήγκαν παρουσίασε την ποίηση του σαν σαμάνος που εκτελεί μια μυσταγωγική τελετουργία, με όλο του το σώμα, με εντυπωσιακές εναλλαγές τραγουδιστού και ξερού, στακάτου τόνου, κρούοντας κάθε τόσο ένα κουδουνάκι που κρατούσε στο χέρι. Αλλά και πάλι η περιγραφή δεν είναι πλήρης, γιατί υπήρχε σε όλα αυτά κάτι το ανάλαφρο και ιλαρό, η λυτρωτική χαρμοσύνη ενός παιγνιδιού μάλλον παρά το δέος ενός θρησκευτικού μυστηρίου. Το κοινό είχε μεθύσει».

Το 2006 με προσκάλεσε για πρώτη φορά στο Gerard Manley Hopkins Festival όπου γνώρισα το μεγαλείο της εγχώριας Guinness καθώς και της Ιρλανδικής ποίησης.