ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ 30 ΧΡΟΝΙΑ

Μας έχει συγχωρέσει ο Απρίλης με στάσεις ιδανικών
αναπνοών δίπλα σε μπουκάλια ουίσκι, βραστές
γλυκοπατάτες που ονομάζουν τη βροχή Δουβλίνο
ή κάποια πόλη με αναστραμμένα σπίτια χωρίς
να θυμάμαι το όνομα της, αλλά όχι την απουσία σκιών
ανάμεσα σε τρελούς κλέφτες λίγων κομματιών ήλιου
και νέων που κρατούν για ενθύμιο το κραγιόν
στις πλαστικές χαρτοπετσέτες ταχυφαγείων.
Το καταλαβαίνω πως δεν νοιάζεσαι για τις ιδέες
θεατρικών συγγραφέων αυτές τις βυθισμένες μέρες
αναμένοντας να ξεσπάσει μια καινούργια μπόρα
που δεν παύει να μην γράφεται εδώ για λίγο ακόμη


αν συναισθανόμασταν ειλικρινά ποιοι ήμασταν, πως βλέπαμε
τα φύλλα να αιωρούνται δίπλα σε εκρηκτικά πλατάνια
και ίσως την τραχύτητα που πια δεν είναι καθόλου
επιτηδευμένη, αν και σημαίνει θάνατο, σκοτάδι, ίσως
λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ στις σελίδες των βιβλίων.
Όλα αυτά μοιάζουν με απομιμήσεις μέσα σε ένα κλίμα
νέας ηθικής επιβαλλόμενο από κάτι υπερβολικά μεγάλο
που θέλουμε να ξεχάσουμε πλένοντας προσεχτικά
τα χέρια με την σκέψη πως θα βγούμε πάλι στον αέρα,
περισσότερο λειψοί, αρκετά δύσπιστοι και σίγουρα
ανίκανοι να διασκεδάσουμε ανάμεσα σε αυτό που αφήνουν
οι ιδέες ανυπεράσπιστο στο τυχαίο της συνάντησης
φορώντας μάσκες καθώς δεν τολμούν να κάνουν
αυτό που τα όνειρα μας δείχνουν. Παγώνοντας το χώρο
σκέφτομαι πως μια πίστη δεν είναι κάτι που θα βρεις
τυχαία σκοντάφτοντας στα φρούτα εποχής όσο αυτά
αποτελούν αναξιόπιστους μάρτυρες ωριμότητας. Ωστόσο,
καλό θα είναι να προσέχεις αυτούς που αγνοούσες χρόνια