Μένη Πουρνή - Τρία ποιήματα
(Ξ)ΕΠΕΣΕ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Από τα χειμερινά στα θερινάκαι πάλι πίσω
Φοβάμαι ότι χάσαμε αυτό το κάτι
στο δρόμο.
Αν ο κόσμος φτιάχτηκε για εποχές τέσσερις,
ξοδέψαμε πολλούς σπόρους στα χιόνια
και μάταια αδειάσαμε τους σιτοβολώνες.
Κι ας φώναζαν οι αρχηγέτες συνθήματα
από τα ακρωτήρια των καστρογυρισμάτων:
«Γούνα για τον χειμώνα,
Λινό για το καλοκαίρι».
Κι εγώ τα ίδια θα 'λεγα,
αν η μοίρα μ' έκανε πυργοδεσπότη
να ορίζω κουλάκους.
Μα σαν να το παράκαναν οι πολεμιστές να σφάζουν γυμνοί
στο χιόνι
και κάθιδροι στο θέρος.
*
Η ΑΝΑΣΦΑΛΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ
Ακαριαία, είπαν.
10-15 λεπτά.
Λίγο πριν, λίγο μετά
Το ίδιο θα έκανε.
Σήψη, εμβολή οίδημα.
Ό,τι περνούσε απ' το χέρι τους.
Μόνο θέμα χρόνου.
Τι σου είναι η εξουσία στα χέρια των αφανών.
*
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΟΔΟΣ ΑΝΝ ΣΕΞΤΟΝ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΟΔΟΣ ΑΝΝ ΣΕΞΤΟΝ
Γράφουν ακόμη γυναίκες
που δεν ήταν μοντέλα
κι έγιναν νοικοκυρές.
Θλίψη κλεισμένη
στο μπουκάλι φαρμακείου
χωρίς καμία χημική παρηγοριά.
Σαν να μην είναι αποκάλυψη
η ζωή
ούτε η ίδια η ποίηση.
Αλλά μάλλον κάτι κάψουλες πεσμένες
πίσω απ' τον νιπτήρα.
Άχρηστες πια γιατί οι λέξεις
βρήκαν τα λόγια και
γράφουν ξανά.
Ή σαν ανεξίτηλη μάσκαρα,
ξεχασμένη στο μπουντουάρ
αστικού διαμερίσματος των sixties,
πλάι σε μια γυαλιστερή, ξεφτισμένη roller-skate φόρμα
των eighties.
ΣΧΟΛΙΑ
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Γίνετε ο πρώτος που θα υποβάλει ένα σχόλιο
