«Και αν τα φυτά έχουν στόμα, θα ψέλνουν ύμνους για Αυτή. Και αν η κάθε νότα ηχεί σε μια πανδαισία ήχων, αυτή προορίζεται για θυσία. Κάθε σώμα πλασμένο από πηλό και ζωγραφισμένο σε καμβά είναι αφιερωμένο στην Ομορφιά, το Σθένος και το Κάλλος, παιδιά της Τέχνης. Η Τέχνη παντρεμένη με την Ψυχή, δύουν και ανατέλλουν μαζί δίνοντας ζωή σε αυτόν το μικρό κόσμο.»

Σε απολλώνιο βωμό
ξαπλώνει μια παρθένα
εκούσια.
Κομμένα μαλλιά, σφραγισμένα μάτια,
δάχτυλα τρεμάμενα,
μύτη έτοιμη για κάθε μυρωδιά ελαίων,
αφτιά που ακούν την άρπα.
Σώμα λευκό, ωχρό,
θυσία αθάνατου σώματος και ψυχής
για την μάνα της μελαγχολίας,
για την προστάτιδα των φτωχών,
για την θεά των αδυνάμων,
την μάνα Τέχνη

«Μάνα! Πάρε την θνητή και κάνε την Ημίθεα,
πάρε το φυτό και κάνε το Πίνακα,
πάρε τον άνεμο και κάνε τον τραγούδι,
πάρε το σώμα μου και κάνε το γλυπτό.
Πάρε μας και εξάγνισε μας.»