ΠΟΙΗΤΕΣ: OI ΠΟΙΟΥΝΤΕΣ -ΤΑΧΑ- ΕΥΕΡΓΕΤΗΜΑΤΑ
ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ

                                                  Στον Η.Κ – συνομιλία
      
Οι περιπτώσεις ποικίλουν. Ο ποιητής είναι ον προς μελέτη.
Συνήθως αναζητά την πρωτοτυπία. Διακινδυνεύσεις και
ακροβατικά πάνω σε τεντωμένα σχοινιά.
(Δηλαδή, ψάχνει θεραπεία από το μέγα τραύμα
της απώλειας του Θεού.)

Άλλοτε ξαπλώνει ξεδιάντροπα στην κοινοτοπία·
ακούς το ροχαλητό· η Ιστορία
πλήττει.

Άλλοτε εμφανώς προτιμά τις κολάσεις – σκότος, χάος,
υποχθόνιες γαίες, σεξουαλικές αναστατώσεις
μια γενική φασαρία τέλος πάντων που ταράζει
το σκηνικό. (Λες, ταράζει; Ή μήπως εδώ
ψαύεις το κενό; Απεύχομαι.)

Άλλοτε γυρίζει στα παλιά μιλώντας γλώσσες που δεν
μιλιούνται πια. Όπως οι κυρίες που αγαπούν
τις αρχαιολογίες και
τα κάδρα των μακρινών προπάππων
(δηλαδή, την ανάσταση νεκρών).

Υπάρχει κι αυτός που γράφει στα ψηλά·
σε κλαδιά και υφάνσεις κοντά σε φωλιά
πελαργού εξωκοσμικού - ολοφάνερα μύωψ
για τις ανθρώπινες υποθέσεις.
(Θα τον πω ονειροπαρμένο.)

Ας μην επεκταθώ περισσότερο στο φαινόμενο ενός
βραχέως βίου, που αντί να θαμπώνεται από τη λάμψη
χαζεύει αλλού, κακαρίζει, θορυβεί, γεννώντας
κλούβια αυγουλάκια
που δεν κάνουνε πουλάκια.
(Τα τρώει ο καιρός; Ή μήπως ο ναρκισσισμός
επιτίθεται στον εαυτό του;)

Ου ποιήσεις σεαυτόν είδωλον – γράφτηκε. Πλην,
ξεχάστηκε. Ο
ποιητής μεταμοντέρνος, το είδωλο έγινα εγώ
και με προσκυνώ.