Στη Λίμνη

Η ανάσα του αγέρα
τόσο γλυκιά
τόσο δροσερή
τόσο μαγική
καθώς σε χτυπά ελαφρά στο πρόσωπο,
σαν ένα μικρό κλαδάκι που δεν πρόσεξες
καθώς βάδιζες μεθυσμένος
μια κατασκότεινη νύχτα του Δεκέμβρη,
σε ένα ξεχασμένο παράδρομο
ενός απόκρυφου επαρχιακού τοπίου.

Το δάσος αναστενάζει,
κατειλημμένο από αρχαία ξόρκια.
Ακούς τη φωνή του,
ανόμοια με γήινη λαλιά,
στο θρόισμα των φύλλων
να διαχέεται
ως τη Γκούρα και τον Φενεό.

Παρατηρώντας όλα αυτά,
από τις κομψές ακτές
της Νύμφης Στυμφαλίας,
πρόσεξες το αβυσσαλέο βάθος της
να ρουφά χωρίς κορεσμό
τους γλυκούς απόηχους
των μικρών κυμάτων.

(24/3/11, Λίμνη Στυμφαλίας-Ορεινή Κορινθία)