Για τον Ανδρούτσο και όποιον Οδυσσέα

Πανσέληνο σπαθί τ' Ανδρούτσου κόβεις τα φεγγάρια.
Κλουβί ακόμη και γι' αυτόν με χαρακιά στο βλέμμα
τις μέρες Οδυσσέων τρώνε καφκικώς τ' ακάρια
σα Θήρα σκίσαν την Ιθάκη, ακρογιαλιά με αίμα

Ασκούς αίολου άνοιγαν ασκούς για σπέρμα πνίγαν
καθώς αν βγει κι άλλος Δυσσέας λυγάνε τα κλουβιά,
δεμένα χέρια σε ποντίκια, στ' απολεσθέντα πήγαν
η επαφή και τα κοντάρια της που 'σαντε κουπιά.

Μες το κλουβί, μες στο κλουβί χρυσίζουνε τ' ασήμια
κάνε κουπί, κάνε κουπί να πλεύσεις προς τα χείλια
που δεν φορέσαν Γκούρας και αποσιωπής ασχήμια

Δικό μας το σπαθί, γιατί μας κόβει τα φεγγάρια;

Και γω θα ζωγραφώ τη μελανιά που φυλακίσαν
σ' Απτέρου Νίκης τα φτερά, της κόβει στήθη ζήλια
κι όπου νεκρή θηλή θα ζω σαν άστρο της κεντήσαν.

Πανσέληνο σπαθί στομώσανε Αλήθειας χνάρια

Φωτογραφία: Χρήστος Κατρούτσος