«Κρακ»

Πάντα, μα πάντα, όταν ακούω αυτόν τον ήχο, ξέρω πολύ καλά, ότι κάτι μη αναστρέψιμο συμβαίνει, έχει ήδη συμβεί.


«Κρακ»
άρχισε να βγαίνει από μέσα μου ομίχλη.

«Κρακ»
ράγισε η καρδιά μου.

«Κρακ»
έφυγε από τη ζωή ένα σπουργίτι.

«Κρακ»
ήρθε η άνοιξη.

«Κρακ»
ήρθες στη ζωή μου και τη χρωμάτισες.

«Κρακ»
έφυγες.―
ξαφνικά.



[Χρήστος Τζιώκος «Στο κάτω μέρος των ανθρώπων», υπό έκδοση]