POST IT

Γράφω:
«Παυσίπονα, ψωμί,να μην ξεχάσω»
Όταν από το σπήλαιο προβάλω
ακόμα αν τότε
ο πόνος, το ψωμί,
και δεν
αντί αυτών,δαγκωματιές και ρύποι,
ακόμα αν τότε,
ο πόνος, η πείνα,
ενόσω εκ της κάμαρης της διπλανής,
όχι της μητέρας η φωνή,
όχι ο καθησυχασμός της χρείας των κατσαρολικών,
το τρίξιμο μιας πόρτας,
αλλά το «ἐγενήθην ὡς ἀσκὸς ἐν πάχνῃ»

Έξω βέβαια,
οι ταξιανθίες της Γεντιανής και οι βότρυς των Αειθαλών,
αρνούνται να με επινοήσουν.

Αντωνία Τόνια Μποτονάκη
( ανέκδοτο)