Η ποίηση είναι κώδικας ζωής, είναι ο τρόπος που περιγράφεται, ο τόπος και ο χρόνος βιωμένος. Ο τόπος που έζησε,που ασκήθηκε, που έπαθε, που έμαθε τον κόσμο ο ποιητής, είναι από τα κυρίαρχα της ποίησης του. Το Culture Bouk και το Γραφείο Ποίησης, στο πλαίσιο της αρχειακής καταγραφής των σύγχρονων ποιητών και ποιητριών στον " Τόπο των ποιητών " καταγράφει σε πρώτο επίπεδο το πως και το γιατί ο τόπος γονιμοποιεί το δημιούργημά του.
(Τό μετρό, Κέδρος 2004)
Σκέψεις και στίχοι σας για την Ελλάδα μέσα στον κόσμο σήμερα.
Προέρχομαι από τον ελληνισμό της Διασποράς. Για μας που γεννηθήκαμε στην εκτός των συνόρων Ελλάδα, η πατρίδα είναι όραμα με μια εμβέλεια οικουμενική αρκετή για να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους. Είναι ακόμα «κάτι που ᾿χουμε μες στην καρδιά και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου ακτίνα» όπως έλεγε το παλιό ποίημα των παιδικών μας χρόνων. Στην πατρίδα αυτή ως Οδυσσείς συνεχώς επιστρέφουμε. Δεν φτάνουμε όμως ποτέ. Ίσως επειδή συχνά η πατρίδα απουσιάζει˙ ίσως πάλι επειδή νιώθουμε διά βίου ξενιτεμένοι και πρόσφυγες. Θα ήθελα εδώ να παραθέσω δύο ποιήματά μου:
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ
εἰ δὲ Σύρος, τί τὸ θαῦμα; μίαν, ξένε, πατρίδα κόσμον
ναίομεν, ἓν θνατοὺς πάντας ἔτικτε Χάος
«Κι ἂν ἐγὼ εἶμαι Σύρος, λοιπὸν τί πειράζει;
μιὰ πατρίδα, τὸν κόσμο, ἐμεῖς οἱ θνητοὶ κατοικοῦμε (Η πήλινη χορεύτρια, Γαβριηλίδης 2019 και Τα πήλινα ποιήματα, Κέδρος 2021)
Το δεύτερο ποίημα είναι «Η χελώνα του Κεραμεικού», από την ομώνυμη συλλογή. Εδώ η πατρίδα ταυτίζεται με το φερέοικο πλάσμα που πεισματικά επιμένει να ζει και να κινείται σε ένα τόπο νεκρικής ακινησίας, όπως είναι το αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας –ένας από τους ποιητικότερους αρχαιολογικούς μας χώρους:
Η ΧΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ
Ἴσως φανεῖτε τυχεροί, ὅπως κι ἐγώ,
ἐὰν βρεθεῖτε Ἀπρίλη μήνα στὸν Κεραμεικό,
ἴσως τὴ δεῖτε ξαφνικὰ
νὰ σέρνεται λικνιστικὰ
μὲς στὰ χλωρὰ τριφύλλια.
Κι ἂν γύρω σας ἀκινητοῦν οἱ ἐπιτύμβιες στῆλες
κι ἔφιππος ὁ Δεξίλεως γλεντάει τὸν θάνατό του,
ἀκόμα κι ἂν σᾶς συγκινεῖ μονάχα ἡ τέχνη τῆς σιωπῆς,
δώσετε λίγη προσοχὴ
στὸ θαῦμα ποὺ ζωγράφισε ὁ Θεὸς πάνω στὸ καύκαλό της,
μὰ πιὸ πολὺ
στὸ πεῖσμα της ἀδιάφορη νὰ ὁδεύει πρὸς τοὺς τάφους.
(Χελώνη ἡ ἑλληνική,
πατρίδα μου, βραδὺ γλυπτό, ποὺ προσπερνάει τὸν Ἅδη.)
(Η πήλινη χορεύτρια, Γαβριηλίδης 2019 και Τα πήλινα ποιήματα, Κέδρος 2021)
Η αληθινή μας πατρίδα είναι εν τέλει η θαμνώδης γλώσσα που έρχεται από τον Όμηρο, ο θαλερός βιότοπος που δεν έπαψε ανά τους αιώνες να παράγει ποίηση και σήμερα επιζητεί από μας στοργή ανάλογη εκείνης με την οποία περιβάλλουμε τα σπάνια είδη πουλιών και τα δάση ενώ παράλληλα μας καλεί να μη παραδοθούμε στην αφυδατωμένη τεχνοκρατική γλώσσα, σε ένα αυτοματοποιημένο κώδικα χωρίς ζωικούς χυμούς, χωρίς χροιές και χωρίς αποχρώσεις. Πιστεύω πως η ποίηση, ακόμα και με την παραγωγή πλήθους ποιητικών συλλογών –φαινόμενο που κατά τη γνώμη μου άδικα κατακρίνεται– αθόρυβα και ουσιαστικά προβάλλει την κύρια αντίσταση στην εξαφάνιση των πτεροέντων επών και στη γλωσσική ξηρασία του μέλλοντος.
ΜΟΝΑΧΑ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ
Σκεφθήκατε ποτὲ τί θά 'χε ἀπομείνει
ἀπὸ τὸ ξύλινο κουπὶ στὸν τάφο τοῦ Ἐλπήνορα
χωρὶς τὸν στίχο τὸν ὁμηρικό,
χωρὶς τὴν ἱκεσία
μὴ καταλείπειν με ἄκλαυτον,
χωρὶς τὸν ἦχο δηλαδὴ ἀπ' τὰ τριμμένα βότσαλα
κι ἀπὸ τὰ χοχλακούδια
ποὺ τὰ κυλοῦν τὰ κύματα ἐπὶ θινὶ θαλάσσης;
Μονάχα οἱ λέξεις δύνανται νὰ στήσουν σῆμα ἀριφραδὲς
νὰ μὴν τὸ λιώνει ὁ καιρός.
Εἶναι ἕνα θαῦμα οἱ λέξεις
σὰν τὸ νεράκι τοῦ Θεοῦ.
(Η πήλινη χορεύτρια, Γαβριηλίδης 2019 και Τα πήλινα ποιήματα, Κέδρος 2021)
Τασούλα Καραγεωργίου, 21/2/2022