Ο τόπος των ποιητών είναι η πατρίδα της γραφής τους. Εσάς πώς επηρέασε τη γραφή σας ο τόπος σας;

Την πατρίδα της γραφής μου δεν τη γνώρισα ως γεωγραφία.
Μου συστήθηκε ως απόγνωση, σύνηθες παράσιτο στο χωράφι του έρωτα.
Εξελίχθηκε ως καταφυγή στα δύσκολα, κράτησε μια γωνιά του κήπου της ζωής μου, απαίτησε όμως φροντίδα και επαγρύπνηση εκ μέρους μου˙ μου έμαθε να αγαπώ να σκάβω.
Τώρα είναι η λύτρωσή μου, κάθε της άνθος και μια πληγή λιγότερη πάνω μου και μέσα μου.
Η γραφή πρώτα μου έμαθε το χώμα˙ η γεωγραφία ήρθε μετά.
Ο τόπος μου γέννησε ποιητές, ο λόγος τους με οδήγησε να δω κι άλλους κήπους, άλλα ξεχερσώματα και καλλιέργειες. Η Θεσσαλονίκη είναι χωριό και πόλη, ενδοχώρα και λιμάνι. Σ' αυτήν μπορείς να έρχεσαι αλλά και να υποδέχεσαι. Η Θεσσαλονίκη μεγάλωσε και επιβίωσε με το αλισβερίσι. Έζησε δόξες και ντροπές, μεγαλεία και ταπεινότητες, έβγαλε κραυγές και ψιθύρους, έγραψε λίβελους και έπη, έστρεψε το κεφάλι της στον ήλιο και το έγειρε χαμηλά στο στήθος.
Ο λόγος σ' αυτήν την πόλη δεν είναι άυλος˙ έχει σώμα, πρόσωπο και όνομα. Τον γεύεσαι με τη συναναστροφή. Δεν είναι εσωτερικός μονόλογος, είναι Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Δεν είναι ποίηση των υπαρξιακών ερωτημάτων, είναι Ζωή Καρέλλη. Δεν είναι το προσωπικό και μεταφυσικό αδιέξοδο, είναι Γιώργος Θέμελης. Δεν είναι ερωτική ποίηση, είναι Ντίνος Χριστιανόπουλος, Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου. Δεν είναι ένα εντελώς προσωπικό ύφος και τρόπος γραφής στην πεζογραφία, είναι Γιώργος Ιωάννου. Δεν είναι ποίηση της ήττας, είναι Μανώλης Αναγνωστάκης. Δεν είναι κοινωνική ποίηση, είναι Κλείτος Κύρου, Πάνος Θασίτης, Ανέστης Ευαγγέλου. Δεν είναι ποίηση κίνηση εκκρεμούς με τα δύο της άκρα στον έρωτα και τον θάνατο, είναι Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου. Δεν είναι έντεχνο λαϊκό τραγούδι, είναι Νίκος Παπάζογλου, Γιώργος Ζήκας. Δεν είναι Μεσοπόλεμος, είναι εμπρησμός του Κάμπελ και Μάης του τριάντα έξι. Δεν είναι Κατοχή, είναι Ολοκαύτωμα των Εβραίων της και αποθήκη μελλοθανάτων ψυχών στο στρατόπεδο Παύλου Μελά.

Όσο γνωρίζω την πόλη τόσο και την μιλάω, γίνεται όλο και πιο πολύ η γλώσσα μου. 

Σκέψεις και στίχοι σας για την Ελλάδα μέσα στον κόσμο σήμερα.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

                    να 'ξερες γιατί το τζάκισες το χέρι σου
                                      (Ντίνος Χριστιανόπουλος)

«Χρόνια πολλά» ακούγονται από παντού,
γραβάτες στο σεργιάνι
κι ούτε ένα μανίκι αδειανό,
στη μνήμη του χεριού
του έρμου Μακρυγιάννη.

*

ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΚΤΟΣ ΘΙΑΣΟΣ ΣΚΙΩΝ

Άλλους με βελόνα αιχμηρή
άλλους με κάγκελο βαρύ
άλλους με καφενείο, γήπεδο, τιβί
μας σταύρωσαν,
μας κάρφωσαν φιγούρες στο πανί.

*

ΑΠΟΜΑΧΟΣ ΧΟΡΟΣ

Σηκώθηκε βαρύς,
άπλωσε τα χέρια του σε σταυρό
κι ούτε ένας μες στο μαγαζί
δεν κοίταξε τη μεγάλη του κοιλιά
κι ούτε ένας δεν κόλλησε τα μάτια στο πουκάμισο,
που δεν τα κατάφερνε να χωθεί ατσαλάκωτο στο παντελόνι.
Όρθωσε το αφρόντιστο σώμα του,
χαρακιές στο μέτωπο τα χρόνια,
φλεβίτσες κόκκινες στα μάγουλα οι φίλοι
κι όλοι του οι έρωτες,
βερνίκι αστραφτερό στα μαύρα του λουστρίνια.
Ούτε μια φορά, σε όλο τον χορό, δεν χαμογέλασε.
Ούτε μια φορά δεν σπίθισαν τα θολά του μάτια.
Χόρευε αργά,
είχε ψηλά το κεφάλι,
απλωμένα τα χέρια˙
ένα βουβό,
περιστρεφόμενο
εν τούτω νίκα
νικημένο.