Ζαγάρη Κωνσταντίνα - Μνημόσυνο/Άνοιξη
Μνημόσυνο
Τ' όνειρο δεν βρίσκει ίσκιο ν' αποκοιμηθεί.
Τριγυρνάει τις νύχτες και μ' αφήνει ξάγρυπνη
Να τρώω αντάμα με τους πεθαμένους μου
Με τα μάτια στριμωγμένα στα κλειστά ματοτσίνορα
κόβω το ψωμί φέτες στα τυφλά.
Τους το μοιράζω
Πρόσφορο λειτουργημένο
μη νιώσουν ξεχασμένοι
Μια τέτοια νύχτα κι η αποψινή.
Μες το σκοτάδι ένα φεγγάρι
βούτηξε στη θάλασσα διψασμένο
Σα να τ' απόκοψαν απ' το βυζί της μάνας ξαφνικά
Μέρες είχε να πιεί
Μ' όσα δάχτυλα μ' απέμειναν
πρόφτασα να γράψω τα ονόματα.
Όχι τις ημερομηνίες
Έλιωσε τ' ασήμι του φεγγαριού στη θάλασσα.
Σκοτείνιασε.
Αύριο πάλι
Τί να σου κάνω;
Ακρωτηριασμένος άνθρωπος,
δε γράφω γρήγορα
*
Άνοιξη
Σκανδάλη ο ήλιος
Το μυαλό σε κύκλο
Στοχεύει με ακρίβεια
την άνοιξη που κάθισε
στη μυγδαλιά μας
Ο καιρός δεν θα φτιάξει ακόμα
Μα έχω ανάγκη σκέψεις ανέμελες
Ζαγάρη Κωνσταντίνα: Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μένει μόνιμα στο Μαραθώνα. Το 2018 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική της συλλογή ΠΕΖΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΔΙΧΩΣ (Π)ΟΙΗΣΗ, εκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές συλλογικές εκδόσεις. Έχει γράψει το θεατρικό έργο ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΣ ΜΟΙΑΣΩ, που βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (2012).
ΣΧΟΛΙΑ
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Γίνετε ο πρώτος που θα υποβάλει ένα σχόλιο
