Ρίζα επιτάφια

Ακούστε, ξένοι, πώς κελαηδάνε τα μαλλιά του
Σαν γέρνει σε χρόνο άχρονο να κοιμηθεί
Κι όταν ξυπνά φτύνει τα αίματα που τον βαραίνουν
Φοράει το μαύρο μέλι των σκιών και προχωράει
Περνά πειθήνιος δίπλα απ' αναμμένα μήλα
Από ρίζες καγκελόπορτες, από σπηλιές
Που τρίζουν δόντια οι χειμώνες
Περνάει απ' της αυγής την κόψη και δεν κόβεται
Κι απ' τους αμυγδαλότοπους περνά
Μπήγει δυο πικραμύγδαλα στα μάτια
Και ολοένα άσαρκος αποκαθαίρεται
─φεγγίζει πια το χώμα που τον χώνεψε
Ράβει σφιχτά το χρόνο πίσω
Και πάει και πάει και προχωράει
Στις αορτές νερών ακίνητων φτάνει ολοδιάφανος.

Κι αν τύχει, ξένοι, και τον δείτε
δώστε του άζυμο ψωμί ─πεινά μα δεν το λέει
Κρασί και νύχια από ζάχαρη
Να ξύνει τους καθρέφτες
Ψάχνει το πρόσωπό του, δεν το βρίσκει.

*

Τα καρφιά

Στέλλα Δούμου

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Πέρασε τα νεανικά και μαθητικά της χρόνια στην Αθήνα και σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Έζησε για ένα διάστημα στη Γερμανία, καθώς και για μικρά διαστήματα στις Η.Π.Α Ασχολείται με τη δημιουργία κοσμήματος από φυσικά ή εναλλακτικά υλικά.

Διατηρεί στο διαδίκτυο το μπλογκ«Ψυχοναύτες»https://doumoustella.wordpress.com/.Γράφει ποίηση, ποιητική πρόζα και πεζά σε μικρή φόρμα. Κείμενά της δημοσιεύονται σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Εργογραφία: Χαμηλές Οκτάβες,εκδ. Φαρφουλάς, 2013 / Έρως αρόδο, εκδ. Κουκούτσι,2015, Χρονορυχείο, εκδ. Θράκα, 2017 / Το άλογο που έγραφε, εκδ. Σμίλη, 2020