ΠΗΝΕΛΕΝΗ

Για εμένα όλοι έρχονται
ενώ ένας σε εκείνη επιστρέφει
Πώς γίνεται να τη ζηλεύω
αν αυτό είναι εξαρχής γνωστό;

Ας λένε όλοι ό,τι θέλουν
Ποτέ δεν με ένοιαζε τι έλεγαν
Μήπως νομίζουν πως δεν ξέρω;
Γνωρίζω το παιχνίδι της

Ούτε μια ραπτομηχανή του χρόνου
κάνοντας ότι δεν ξέρει να γυρίζει
γύρω της συγκεντρώνει μνηστήρες
απελπισμένη μήπως με μιμηθεί

Αλλά ποια Αμαζόνα θα δεχόταν
να πάρει ούτε το μισό της στήθος;
Ποιος Κένταυρος αξύριστα πόδια;
Ποιο τέρας θα ήθελε την ουρά της;

Άλλα προβλήματα πρέπει να λύσω εγώ
Με τρώνε τα λίγα τρωικά που έχω μάθει
Σε άλλη γλώσσα τρίζει τώρα το κρεβάτι
Βαρέθηκα τα μήλα αυτού του παραδείσου

Περνούνε βέβαια και τα χρόνια
Δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν
χωρίς να έχουμε γίνει άλλοι
χωρίς να ξέρουμε τι θα απογίνουμε

Έτσι μου έρχεται δώρο παράλογο
έξω από τα τείχη να προτείνω
την κοιλιά μου να γεμίσουν όσοι μέσα
στην πόλη θα γεννηθούν κατακτητές

Γιατί πολύ με ενοχλεί εκείνος ο τυφλός
που ούτε στα όνειρα δεν θα με βλέπει
Σε εσένα, Ελένη, μου λέει, γράφουν όλοι
ενώ γράμματα βλέπω για την Πηνελόπη

Για εμένα λένε πως γράφουν όλοι
ενώ γράμματα στέλνουν στον εαυτό τους

[από τις Μυθογραφίες]

*