μια σύντομη περίληψη της θάλασσας

σαν κύκνος που τραγουδούσε
             το τελευταίο του τραγούδι
             κύλησε το βλέμμα μου στην άκρη του ορίζοντα
τα μάτια τους αυλαίες που έκλειναν
             πριν προλάβω να υποκλιθώ
                           όπως με είχαν διδάξει
το μόνο που άντεχα να κάνω ήταν
             να τους ξεγελώ με τη σιωπή μου
ψεύτικο κέλυφος η ζωή ξεβράστηκε στη στεριά
σηκώνοντας η ανάσα της κύματα –πύργους
αυτή η βοή αυτός ο αέναος θόρυβος
                       στο τέλος με τρέλανε
η λογική μου διαλύθηκε πάνω στα βότσαλα
σκορπισμένη εκεί επέστρεψε
           στον βαθύ πυθμένα
κανένα νέο γέλιο δεν επισκέφθηκε αυτή τη γαλήνη
καμιά καινούργια δύναμη δεν μπόρεσε
                       να μετακινήσει
                αυτό το σφιχτά περίκλειστο σώμα
                από καιρό υποταγμένο
                την εξουσία του νερού

*

Ανασαίναμε όπως τα κοχύλια

Δεν ήμασταν παιδιά, δεν ταρασσόμασταν από επιφωνήματα, άγριες χάρες δεν ζητούσαμε,
τα πάντα λύνονταν μέσα σε εξισώσεις σταθερά κι εμείς αμετακίνητοι μέσα στα όσα μάς
συνέβαιναν, πετούσαμε κουβέντες που ακολουθώντας τη φορά του χρόνου έπεφταν στο
δάπεδο, κάθετες, χωρίς καμιά όρεξη να πετάξουν. Και τα μάτια, όπου κοίταζαν, άλλη μια 
στρώση άμμου, πηχτή και μόνιμη, λευκή κατά προτίμηση όπως το κόκαλο μιας ζωής που
κάποτε ήταν και τώρα μόνο το αίνιγμά της πλαισιώνει. Νομίζεις πώς μιλά; Ο αέρας είναι.

Η Έλενα Πολυγένη γεννήθηκε στην Πάτρα το 1979. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ανάγλυφη (Ρώμη 2021), Τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών (Γαβριηλίδης, 2017), Η χώρα των παράδοξων πραγμάτων (Το Κεντρί, 2014), Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα (poema, 2012), Γράμματα σε μαυροπίνακα (Δωδώνη, 2009). Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί σε τέσσερις γλώσσες. Ασχολείται επίσης με το δοκίμιο, την κριτική και τη μετάφραση.