ΜΕΡΑ ΟΜΟΗΧΗ

Το σώμα απ' άλλο σώμα τραγουδιέται.
Με ήλιο κόκκινο, με κάρβουνα κορμιά∙
πεύκα πικρά ψιθυριστά στον άνεμο.
Το βράδυ αναστενάζοντας οι γλάστρες∙
η γάτα που βηματίζει σ' ένα φεγγάρι κάγκελο,
εγώ που δεν γνωρίζω για τον θάνατο.
Αυτός ο δρόμος φτερουγίζει γυμνός σαν
νυστέρι ψυχρό πάνω από πέλαγα σώματα.
Ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι όπως ο χτύπος
στην καμπάνα - όπου απελπίζεται η θάλασσα.
Ήταν σπασμένο ένα κλαδί και ουρανός βολβός
κάτω απ' τη γλώσσα∙ τώρα μια χούφτα χώμα.
Και πάντα θα μιλάμε για ένα ζευγάρι πόδια -
μια νύχτα απαλή σαν τρίχωμα ζώου
και χιλιάδες θα μας θάβουνε φτυάρια:
φονιάδες πρωινά και νύχτες αντάρτες.

*