ΟΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΒΙΑΙΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

                                                                         Μνήμη Δημήτρη Αρμάου

Κυριακή πρωί,
κι έξω, το πρώτο χιόνι,
απλώνει την σιωπή στην οδό Αλληλεγγύης.

Μέσα στο σπίτι
η μυρουδιά του πρωινού καφέ
χαρμόσυνα αναδύεται κι απλώνεται
στο σπίτι.

Πλησιάζω το ιδρωμένο τζάμι.
Κοιτώ το δρόμο πίσω
απ' τα κλαράκια της οξυάς.

Γεμίζει η ψυχή μου·
και μια γαλήνη
κυριεύει το κορμί μου

αίφνης, καθώς ένας κότσυφας
με το ράμφος του, δυο φορές,
το τζάμι αγγίζει.

Το βλέμμα μου τον αγκαλιάζει
καθώς, πάνω σ' ένα κλαράκι
βρίσκει απάγκειο. Με κοιτάζει·

υπνωτισμένος τον κοιτώ κι εγώ
καθώς, μέσα στην αχλύ του πρωινού,
παίρνει να αλλάζει

κι αναδύεται η μορφή σου
Δημητράκη, το χαμόγελό σου.
Η ανάσα σου, έρχεται κι ακουμπά το τζάμι.

Ύστερα αθόρυβα
υποχωρείς μες στον
ουράνιο θόλο

μικρέ μου αδελφέ
κι αφήνεις πάνω στο τζάμι
ένα ίχνος,

και με κάνεις
ακόμη μια φορά,
σε τούτη τη ζωή,
καλύτερο άνθρωπο!

Μια Κυριακή πρωί
μες στη γαλήνη
του χιονισμένου πρωινού.