Σαν έπαυαν ημέρες θλιβερές

Με το πυκνό μούσι,
Καλαμιώνας να κρύβεται χαμόγελο ανεστραμμένο,
Ερχόταν η στιγμή ν' αποδημήσουμε.
Σαν ξυριζόμουν να μας δεξιωθεί
Η λευτεριά, αιώνες δυο ν' ανταμωθούμε,
Πληρώναν το προνόμιο τα πουλιά
Να έχουνε φτερά
Και η πτήση τέλειωνε με ματωμένο ήτα
Από θαλάμη γεμάτη σφαίρες Ακινάτη
Γιατί λιγόστεψε ο ουρανός κι αχρείαστα φτερά.

Το έλος όρισαν ζωή. Αμφίβια
Θα βγαίνουν στ' αραιωμένο λίγο
Πάντοτε. Ξυρίζομαι, θα περάσω
Στη δεξίωση της λευτεριάς
Αλλά χωρίς νανόχηνα, η πυξίδα
Μαγνητίζεται στην απρόσκλητη μοναξιά,
Στο χειμώνα σου Κυνηγέ.
Θα το μηνύσω στην αχάραγη δικαιοσύνη πως
Τ' όπλο σου
Δεν το σηκώνεις για να χορτάσεις θάνατο
Μα να πεινάσει το ταξίδι
Είναι μαγκούρα για την ανάπηρή σου εντελέχεια
Και μόνος δεν μπορείς μήτε ποτήρι να τσουγγρίσεις
Σαν το ακούς καραμπινάτα το «πού 'σαι Θανάση»

Ο Χρήστος Κατρούτσος γεννήθηκε στην Αθήνα καταγόμενος από την Αμαλιάδα του Ν. Ηλείας. Σπούδασε Θετικές Επιστήμες και απασχολήθηκε ως διευθυντής περιοδικών, υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων, διαφήμισης και αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Έχει συμμετάσχει σε καταξιωμένες γκαλερί και χώρους Τέχνης με ομαδικές εκθέσεις και δυο ατομικές. Το 2015 ανέλαβε εικαστικός επιμελητής στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ «Γυναικεία Κραυγή» ενάντια στη βία κατά γυναικών( Ινστιτούτο Θερβάντες). Είναι απόφοιτος του Ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος έχοντας εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές (2013, «Στην τήξη του Ερέβους», 2017 «Σπορά για μια Κυριακή», εκδ. Εκάτη). Δοκίμια και ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί σε γνωστούς ιστότοπους και έντυπα του χώρου.