Με σπουδαίο ποιητή….

Θυμάμαι τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ιδίως τα μάτια του που τρυπούσαν τσιμέντο, αλλά γίνονταν και ήρεμη θάλασσα όταν γλύκαινε. Μιλούσε πολύ για τα πάντα πράγμα περίεργο για ένα ποιητή μικρών και δραστικών ποιημάτων. Είχε έλθει στη Πάτρα τη δεκαετία του 1990, και προλόγισα ομιλία του στη Δημοτική βιβλιοθήκη για την ποίηση της Θεσσαλονίκης προ του 1930. Μίλησε χωρίς χειρόγραφο μιάμιση ολόκληρη ώρα γοητεύοντας κι ανάδειξε ένα άχαρο θέμα σε σημαντικό. Είχε δουλέψει προφανώς τη μακρόσυρτη ομιλία του, όπως θα προπονούσε καθημερινά και τον δημόσιο λόγο του, γι΄αυτό και τα ωραία μικρά ερωτικά και σαρκαστικά ποιήματά του.