Συνάντηση με τον ποιητή Γιώργο Βέη

Γιορτινές μέρες του 1978. Κεντρικό ταχυδρομείο Χανίων. Έχω πάει για την αλληλογραφία και συμπληρώνω τις διευθύνσεις και τους προορισμούς.
  Είναι απογευματάκι και η ευρύχωρη αίθουσα του ταχυδρομείου, σχεδόν γεμάτη, δεν σου δίνει ευκαιρίες να βρεις κάποια θέση για να ασχοληθείς με την αλληλογραφία σου. Ξαφνικά ακριβώς δίπλα μου διαπιστώνω ότι βρίσκεται ένας κύριος με ναυτική στολή εργασίας, με γυαλιά και μια αγκαλιά στην κυριολεξία βιβλία. Μου γεννά την περιέργεια και εγκαταλείπω την δική μου αλληλογραφία. Τον παρατηρώ στις επόμενες ενέργειες του. Αφήνει στο τεράστιο τραπέζι της αίθουσας μερικούς φακέλους και κάποια βιβλία. Προλαβαίνω να δω στην γωνία των φακέλων το όνομα «ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ». Αμέσως θυμάμαι πως αν αυτός ο Βέης είναι αυτός που υπάρχει στη διαφήμιση των εκδόσεων «Τραμ» τότε ο ναυτικός που βρίσκεται δίπλα μου είναι ο ποιητής Βέης. Λίγες μέρες αργότερα βρίσκομαι στο Ενετικό Λιμάνι της πόλης, στην ταβέρνα της κυρίας Μαρίας Ψυλλάκη και συνομιλώ με τον γιο της Σταύρο που υπηρετεί την θητεία του στο ναυτικό. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή εισβάλλει στην ταβέρνα ο ναυτικός του ταχυδρομείου και κοιτάζει καλά καλά. Προφανώς ψάχνει κάποιον. Όταν φεύγει λέω στον Σταύρο:
  «Ο τύπος που είδες υπηρετεί στο Ναυτικό, λέγεται Γιώργος Βέης και μέχρι την άνοιξη θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του Όλοι κοιμούνται στο καράβι από τα Τραμάκια της Θεσσαλονίκης».
  Ο Σταύρος με κοιτάζει σαν χαζός. Μου απαντά:
  «Ανοησίες. Εσύ που το ξέρεις;».
  «Δεν σε νοιάζει. Βάζουμε στοίχημα;» του απαντώ.
  Συμφωνεί. Του δίνω τις πληροφορίες που έχω και δύο μέρες αργότερα μου τηλεφωνεί. Είχα δίκιο. Κείνο το βράδυ στην ταβέρνα της κυρίας Μαρίας ξεκινάει η φιλία μας με τον Γιώργο που κρατάει μέχρι σήμερα.