Κάποτε στο Δουβλίνο: Μια ιστορία με τον Σέιμους Χήνυ

«Μην πεις σε κανέναν ότι έχεις προσκληθεί, γιατί θα είσαι ο μόνος μη Ιρλανδός», παρακάλεσε η φίλη που με είχε καλέσει σε ένα δείπνο στη Λέσχη Ηνωμένων Τεχνών.
  Είχε ιδρυθεί από τον κύκλο του Γέιτς και βρισκόταν κοντά στο γραφείο μου στο Δουβλίνο.
Όλη η πόλη θα ήθελε να βρεθεί εκεί, αλλά η αίθουσα χωρούσε εβδομήντα άτομα, όσα και τα χρόνια του Σέιμους Χήνυ, που νεαρός ποιητής κατέβαινε στη Λέσχη από το Μπέλφαστ και τώρα επρόκειτο να γίνει επίτιμο μέλος της.
  Φτάνοντας λίγο νωρίτερα, γνώρισα τον ζωγράφο που ήταν πρόεδρος της Λέσχης: «Εσύ είσαι ο Έλληνας ποιητής που είναι φίλος του Σέιμους», με ρώτησε και συνέχισε: «Γιατί δεν τον παρουσιάζεις απόψε;» «Τι απάντησα;» ρώτησα αργότερα τη φίλη μου. «Μια παύση υπήρξε μόνον», είπε, «και έπειτα τον ευχαρίστησες που δεν σε προειδοποίησε εγκαίρως, καθώς ίσως τότε χρειαζόσουν πολύ καιρό να σκεφτείς τι θα πεις».
  Εν τω μεταξύ έφτασαν η Μάρι και ο Σέιμους και πήγα να τους χαιρετήσω προσθέτοντας ότι μόλις στρατολογήθηκα και θα μιλούσα για το πώς έμαθαν ότι βραβεύτηκε με Νόμπελ,
ενώ συνταξίδευαν στην Ελλάδα με τη Σύνθια και τον Δημήτρη Χατζή, τον Ελληνοαμερικανό γλύπτη που ο Ομφαλός του σημάδευε την πλατεία του Χάρβαντ και πρώτος μου είχε πει την ιστορία.
  Δεν έχω όμως χρόνο να σας την πω, όπως ούτε την άλλη μετά την εκδήλωση, που αναφέρει το λήμμα «Λατινικά» στο «Λεξικό αναμνήσεων».