Την Μαρία Σερβάκη είχα να την δω αρκετό καιρό προτού πεθάνει. Δεν πρόλαβα να την αποχαιρετήσω, παρά στην κηδεία της, την 19η Ιουνίου 2015, στο Νεκροταφείο Βύρωνα. Είχαμε πάει με την Μαρία Κυρτζάκη, η οποία είχε προβλέψει ότι θα είμαστε μετρημένοι στα δάκτυλα. Και είχε δίκιο. Ήμασταν συνολικά δώδεκα άτομα.
  Μετά την τελετή, συζητήσαμε εκτενώς, περί κηδειών των ποιητών, θυμηθήκαμε το «Savoir mourir» του Γιάννη Βαρβέρη και σχεδόν υποσχεθήκαμε, η μια στην άλλη, πως «Αν έρθετε στην κηδεία μου/θα ΄ρθω κι εγώ στη δική σας». Μου είχε πει μάλιστα, πως η Τζενεράλε θα γίνει με την δική της κηδεία, που την προγραμμάτιζε σε ένα περίπου εξάμηνο από τότε. Και έπεσε μέσα. Η Μαρία Κυρτζάκη πέθανε την Πέμπτη, 21 Ιανουαρίου 2016, ενώ η κηδεία έγινε το Σάββατο στις 23.
  Και τώρα, παρά το ότι έχω αρκετές ιστορίες, για σπουδαίους, όπως μου ζητάτε, ποιητές να σας διηγηθώ, δεν θα το κάνω. Δράττομαι απλώς της ευκαιρίας, να πω στην Μαρία Κυρτζάκη ότι, στην δική της κηδεία, ήρθε πολύς κόσμος και ότι κάποτε θα της τα διηγηθώ όλα όσα συνέβησαν, αρχίζοντας απ΄την λίστα των παρευρισκομένων… η παρουσία μερικών εκ των οποίων εξέπληξε, ομολογώ, την εκλιπούσα.